كاهش ريسك تعهدات طرفين در احداث كريدورهاي ترانزيتي

با عنايت به اهميت اقتصاد مقاومتي اين مقاله در خصوص يكي از سياست‌هاي كلي اقتصاد مقاومتي مبني بر استفاده از موقعيت سرزميني، افزايش مبادلات بين‌المللي و ترانزيت مي‌باشد. ايجاد و فعال نمودن كريدورهاي بين‌المللي و ترانزيتي از راهبردهاي اساسي براي تبديل مزيت موقعيت جغرافيايي كشور به منافع بالفعل اقتصادي و اجتماعي است و بنا به اهميت موضوع، در سياستهاي كلي بخش حمل‌ونقل (مصوب 1379)، سياست‌هاي كلي اقتصاد مقاومتي (مصوب 1393) و سياستهاي كلي برنامه ششم توسعه (مصوب 1394)‌ بر موضوع ترانزيت و حمل‌ونقل بين‌المللي تاكيد شده است. زماني كه احداث مسير جديد (ريلي يا جاده‌اي)‌ براي امكان حمل‌ونقل بين‌المللي و ترانزيت بين دو يا چند كشور مطرح مي‌شود، توافقنامه‌هاي بين‌المللي بين كشورهاي مسير براي اجراي مشترك آن و نحوه فعاليت‌هاي ترابري تنظيم مي‌گردد. گاهي يك طرف در اجراي تعهدات خود كوتاهي مي‌كند و ايجاد كريدور جديد و عمليات حمل‌ونقل بين‌المللي و ترانزيت به نتيجه نمي‌رسد يا نتايج حاصله به مراتب كمتر از منافع پيش‌بيني شده اوليه مي‌شود. در مقاله حاضر سعي گرديده است با بيان تجاربي در اين خصوص و تحليل ريسك هاي آن، راهبردهايي عملياتي براي كاهش ريسك تعهدات طرفين در احداث كريدورهاي ترانزيتي پيشنهاد گردد.