رابطه اضطراب والدين با اضطراب كودكان پيش دبستاني با نقش ميانجي اعتماد بنفس كودك (تعيين روابط علي- ساختاري)

دوران كودكي از مهمترين مراحل زندگي است كه در آن شخصيت فرد پايه ريزي شده و شكل مي‌گيرد. اغلب اختلالات و ناسازگاري هاي رفتاري پس از دوران كودكي ناشي از كمبود توجه به اين دوران حساس و عدم هدايت صحيح در روند رشد و تكامل است. پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه اضطراب والدين با اضطراب كودكان با نقش ميانجي اعتماد بنفس كودك (تعيين روابط علي- ساختاري) بود. جامعه مورد مطالعه اين پژوهش شامل كليه كودكان 5 تا 6 سال شهر يزد بود. نمونه مورد مطالعه در اين پژوهش شامل 300 كودك 5 تا 6 سال بود كه از طريق نمونه¬گيري تصادفي انتخاب شدند. پرسشنامه¬هاي مورد استفاده در اختيار والدين كودكان قرار گرفت و توسط آنان تكميل شد. جهت گرداوري اطلاعات از پرسشنامه اضطراب بك(1990)، مقياس اضطراب كودكان پيش دبستاني(2001) (PAS)، و پرسشنامه اعتماد به نفس كودكان عزيزي مقدم(1386) استفاده شد. داده-ها با استفاده از آمار توصيفي(فراواني، ميانگين، انحراف معيار) و الگوي تحليل مسير با استفاده از نرم-افزار ليزرل مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد بين اضطراب والدين و اضطراب كودكان رابطه مستقيم وجود دارد. اضطراب والدين در قالب روابط علي – ساختاري، با ميانجي‌گري اعتماد به نفس با اضطراب كودك رابطه دارد.