ارزيابي رضايت شغلي نيروي انساني با استفاده از مدل تحليلي پوشش داده ها(مطالعه ي موردي شهرداري اروميه)

«رضايت شغلي» نشان دهنده حدّي است كه افراد از شغل خود راضي هستند و آن را دوست مي‌دارند. برخي افراد از كار خود لذت مي‌برند و آن را به عنوان محور اصلي زندگي خود تلقي مي نمايند و برخي از كار خود متنفرند و فقط به خاطر اين كه مجبورند، آن را انجام مي‌دهند.رضايت شغلي عاملي براي افزايش كارايي و احساس رضايت فردي كاركنان است.در سايه رضايت شغلي، امنيت شغلي كاركنان تضمين مي‌شود و تا ميزان اطمينان ۹۵% بر توانمندي كاركنان موثر است.با توجه به اينكه امروزه منابع انساني و كاركنان، مهمترين و گاه كم ياب ترين منبع در اختيار هر سازمان و زاينده مزيت رقابتي پايدار مي باشد،در اختيار داشتن كاركناني با عملكرد اثربخش از مهمترين عوامل موفقيت سازمان در دستيابي به اهداف خويش مي باشد..مطالعات زيادي به منظور درك عوامل موثر بر رضايت شغلي نسبت به ساير متغيرهاي سازماني صورت گرفته است.ارزيابي نگرش كاركنان در اين خصوص،به عنوان فعاليت عمومي و مشترك در سازمان‌هايي كه مديران به دنبال رفاه و بهزيستي جسماني و رواني كاركنان خود مي باشند،قلمداد گرديده است.در پژوهش حاضر با استفاده از تحليل پوششي داده ها،كارايي كارمندان در نمونه مورد بررسي كه كاركنان شهرداري اروميه بودند،مورد بررسي قرار گرفت كه در اين ميان 18 كارمند كارا شدند.در مرحله بعد به تحليل حساسيت پرداخته شد به اين معني كه در صورتي كه هر كدام ازمتغيرها از مدل حذف شود كارايي كارمندان چه تغييري خواهد داشت و در مرحله آخر مدل با سه تا از متغيرهايي كه بيشترين اثر را بر كارايي داشتند مورد بررسي قرار گرفت و در اين حالت 12تا از كارمندان كارا شدند.در واقع اين 12كارمند در هر دو مدل كاراي كامل بودند. در آخر به وسيله مدل اندرسون پترسون اين كارمندان كارا رتبه بندي شدند،كه كارمند 1در ميان كارمندان كارا، بهترين شرايط كارايي را داشته و اين كارمند داراي بيشترين رضايت شغلي بود.