سازنده گرايي و كاربردهاي آموزشي آن در كلاس درس

هدف اين مقاله معرفي و ارزيابي يكي از جديدترين ديدگاههاي يادگيري به نام سازنده گرايي است.سازنده گرايي آموزشي يك رويكرد بين رشته اي است كه از تلفيق ايده ها و نظريات سازنده گرايي اجتماعي و روانشناسي در زمينه آموزش و پرورش بوجود آمده است.يك نظرية يادگيري است كه بر ساختن دانش توسط يادگيرندگان به صورت انفرادي يا اجتماعي تأكيد مي كند. در واقع معلم سازنده گرا با غلبه بر اقتدار سنتي خود شناخته مي شود. در اين رويكرد، يادگيري در بهترين حالت با استفاده از روش مشاركت گروهي ميسر مي شود . يادگيرندگان از طريق تجربه كردن، مي آموزند و آزاد گذاشته مي شوند تا تعاملات، كشفيات و نتايج خود را بدست آورند و تأكيد مي شود يادگيري يك فرايند همه چيز يا هيچ چيز نيست، بلكه دانش آموزان اطلاعت جديدي كه براي ساخت بر روي دانشي كه از پيش داشته اند، به آنها ارائه مي شود را دريافت مي كنند و ارزشيابي به شيوه ي فرايندي و همراه با چالش يادگيري انجام مي پذيرد.با توجه به اهميت اين نظريه در تحول آموزش و همخواني آن نظام آموزشي شاگرد محور ،كه امروزه بر آن تاكيد فراوان مي شود در اين مقاله مروري سعي بر آن است كه با بررسي پژوهشهاي صورت گرفته ،به كاربردها و ميزان اجرايي بودن اين نظريه در كلاسهاي درسي ايران بپردازيم و كاستيهاي آن را مورد كنكاش قرار دهيم.