بررسي و اهميت نقش زبان فارسي به عنوان زبان مشترك ايرانيان در انسجام و يكپارچگي

كشور كهن‌سال ايران در طي قرون و اعصار، پيوسته مركز تعامل و اختلاط فرهنگ و تمدن دنيا بوده و فرهنگ درخشان ايراني و زبان پربار پارسي در رشد و اعتلاي فرهنگ و دانش بسياري از كشورها نقش مهمي داشته است؛ ضمن آنكه ماندگارترين تأثيرات را بر آنها نهاده و به‌عنوان يك زبان ارتباطي، عامل ايجاد تفاهم و همدلي بوده است. اين زبان چه در آن روزگاراني كه كورش و داريوش بدان سخن مي گفتند و اعلاميه ها و منشورها و فرمانهاي خويش را بر پيشاني صخره ها و ستونها حك مي كردند و چه آن زمان كه فردوسي بزرگ، حماسه سترگ خود را با آن مي سرود تا ريشه ها و علايق ملي و فرهنگي را با آن نيرو بخشد و خودشناسي و خود باوري را به ايرانيان نشان دهد، چه هنگامي كه مولوي، آفريننده بزرگ ادب عرفاني ايران و جهان آثار خود را با آن سرود، تا اصالت ديني و عرفاني را به مردم بياموزد و چه هنگامي كه سعدي و حافظ شيراز ماندگارترين آثار ادبي خود را با آن نوشتند، هميشه و همواره نقش اصلي و ويژه اي در پايداري و حيات قوم ايراني و وحدت ملي بازي كرده و مي كند. در حقيقت زبان فارسي هميشه چون حلقه اي مرئي و نامرئي، هويت ملي ايرانيان و اقوام آن را به يكديگر پيوند داده و اكنون نيز همچنان عامل اصلي وحدت ملي ايرانيان است. در اين مقاله به نقش شعر شاعران بزرگ زبان فارسي- كه گاه زبان مادري آنان نيز غيرفارسي است - در حفظ و حراست از اين ميراث پرارج و ماندگار و تلاش آنان براي پاسداشت هويت ايراني و زبان فارسي اشاراتي خواهيم نمود