ادراك پرستاران بيمارستان‌هاي شهر تهران از عملكرد مبتني بر شواهد و موانع و تسهيل‌كننده‌هاي آن

مقدمه: تحقق اثربخشي باليني از طريق عملكرد مبتني بر شواهد در سازمان‌هاي مدرن بهداشتي درماني در سراسر جهان ضروري مي‌باشد. عملكرد مبتني بر شواهد در ارتقا كيفيت مراقبت‌هاي بهداشتي درماني حياتي مي‌باشد. هدف از اين مطالعه شناسايي موانع استفاده از تحقيق و همچنين شناسايي عوامل تسهيل‌كننده تحقيق در ميان پرستاران مي‌باشد. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع كاربردي بوده كه به روش توصيفي تحليلي (كمي و كيفي) و به‌صورت مقطعي در سال ۱۳۹۴ در بيمارستان‌هاي منتخب دانشگاه علوم پزشكي ايران انجام گرفت. جامعه آماري شامل پرستاران شاغل در بخش‌هاي مختلف در بيمارستان‌هاي منتخب وابسته به دانشگاه علوم پزشكي ايران بودند كه به‌صورت تصادفي انتخاب شدند. داده‌ها از طريق يك پرسشنامه كه روايي و پايايي آن مورد تاييد قرار گرفت، جمع‌آوري شد. تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS انجام شد. يافته‌ها: در اين مطالعه سطح دانش، سطح نگرش و همچنين عملكرد پرستاران به ترتيب 60.42، 66.85 و 66.57 محاسبه شد. همچنين بين دانش، نگرش و عملكرد پرستاران رابطه‌ي مثبت و معناداري وجود دارد. موانع اصلي كاربرد تحقيق در عمل، عدم مشاركت پزشكان در اجراي تحقيق، عدم اجازه اجرا از سوي مديريت، كمبود زمان كافي براي مطالعه، ناكافي بودن سرعت انتشار مقالات، عدم وجود زمان كافي براي تحقق ايده‌هاي جديد و بي‌فايده دانستن انجام تحقيق بود. نتيجه‌گيري: مراقبت پرستاري مبتني بر شواهد، نيازمند افزايش مهارت استفاده از بانك‌هاي اطلاعاتي و به اشتراك گذاشتن شواهد با كادر پزشكي جهت نزديك كردن اهداف درماني و مراقبتي خود با يكديگر است، لذا كسب مهارت درزمينهٔ هاي ذكرشده موجب بهبود دانش و آگاهي پرستاران مي‌گردد.