تاثير مذهب بر شكل گيري نماد در معماري آرامگاه هاي پادشاهان هخامنشي

سلسله هخامنشي حدود ٢٢٧ سال و از ٥٥٩ تا ٣٢٢ قبل از ميلاد حكومت كردند. محدوده جغرافيايي آنها از شمال به كنار درياي سياه (مقدونيه) و از غرب به ساتراپي ليبي و از شرق به هند و از جنوب به خليج فارس منتهي مي شود. طبق گفته هرودت هخامنشيان از طايفه پاسارگاديان بوده اند كه در پارس اقامت داشته اند و سر سلسله آنها هخامنش بوده است. با بوجود آمدن شاهنشاهي هخامنشي ابتدا آرامگاه هايي در سطح دشت و سپس شكل-گيري گوردخمه ها در دل صخره ها نمودار شد كه نمونه بارز آن مقابر شاهي نقش رستم است. گورهاي حفره سنگي و صخرهاي كه بيشتر آنها در كوهستان بالاي تخت جمشيد شكل گرفته نيز از جمله تدفين هاي اين دوره است كه به پادشاهان تعلّق داشته است. بدون شك تفاوت هاي مذكور ريشه در شرايط جغرافيايي، اجتماعي، ميزان ضعف يا اقتدار حاكميت، عقايد و آيين هاي مرسوم آن دوران بوده است. و با توجه به شواهد باقيمانده مي-توان اذعان داشت كه تركيبي از هنر ملت هاي مختلف است. شيوه هاي مقبره سازي اين دوران از تمدن هاي گذشته (اورارتو، ماد، عيلام، آشوري و يوناني)، بوده و همچنين دلايل مذهبي هم را شامل مي شود. يكي از مظاهر عظيم تمدن فرهنگ ايراني نشان دهنده قدمت و شكوه ايران باستان مي باشد، چگونگي زندگي پادشاهان و حتي چگونگي مرگ و آرامگاه آنان است. روش تحقيق پژوهش حاضر، توصيفي- تحليلي مي باشد. نوع تحقيق كاربردي است و ابزار گردآوري اطلاعات به صورت كتابخانه اي و ميداني مي باشد. محقق با توجه به مشاهدات خود در آثار همچون تخت جمشيد، پاسارگاد، نقش رستم بازديد شده به تحليل موضوع مي-پردازد.