مستندنگاري ميراث طبيعي و معماري با رويكرد بهره گيري از مشاركت مردمي و بخش غير دولتي در شناسايي و ثبت آثار

ايران به دليل داشتن شرايط اجتماعي، فرهنگي، معماري، طبيعي، تنوع در اقليم، حيات جانوري و گياهي، داراي جاذبه هاي گردشگري غني و متنوع و از پتانسيل بالاي جذب گردشگران داخلي و خارجي برخوردار ميباشد. در ميان اين جاذبه ها، به علت جغرافياي خاص برخي از مناطق ايران، صعب العبور و يا دور افتاده بودن مكان آنها، امكان شناسايي و ثبت برخي از آنها تاكنون صورت نگرفته و يا نظارت بر برخي از آثار ثبت شده آنچنان كه بايد مورد توجه قرار نگرفته است. به نظر ميرسد تهيه و تدوين مدارك و مستندات در اين حوزه به دليل دشواري دسترسي، مستلزم صرف منابع مالي، انساني وتجهيزاتي فراوان است كه به دليل محدوديت هاي معمول، يا امكان پذير نيست يا با سرعت كم و كيفيت پايين صورت مي پذيرد. به همين منظور مقاله حاضر بر آن است تا ضمن بررسي پتانسيل هاي ميراث طبيعي و معماري و محدوديت هاي مستند نگاري ميراث طبيعي و معماري در برخي از مناطق ايران، به تبيين راهكارهايي اجرايي در سياست ها، و برنامه ريزي هاي منطقه اي، استاني و در عالي ترين سطوح تصميم گيري راهبردي بپردازد. در اين راستا از روشهاي تركيبي توصيفي، تحليلي جهت جمع آوري مطالب، ياري گرفته شده است. يافته هاي پژوهش حاضر حكايت از آن دارد كه استفاده از مشاركت هاي مردمي در دو حوزه مشاركت اوليه در فرايند مستند نگاري، شامل مرحله ثبت و تبديل داده به اطلاعات و حوزه مشاركت ثانويه پس از ثبت آثار و در نحوه نگهداشت آن اثر، مشاركت مردم با سازمان هاي مربوطه به ويژه دو ارگان محيط زيست و ميراث فرهنگي را ميسر و مسير جلب و جذب مشاركت هاي مردمي و اجتماعي در صيانت از اموال و اماكن تاريخي و فرهنگي را هموار تر سازد.