بررسي رابطه متقابل انسان، طبيعت و معماري از ديدگاه پديدارشناسي

انسان به عنوان سرآمد آفرينش هاي خداوند تمايل دارد تا طبيعت را در خدمت گرفته و بتواند نيازهاي خود را از طريق آن به عرصه ظهور برساند. اين نيازها به دو دسته نياز هاي مادي و معنوي تقسيم مي گردد. از جمله نياز هاي مادي، احتياج به ساخت امكاناتي است كه انسان در طول زندگي خود از آنان استفاده مي كند. معماري به عنوان يكي از نيازهاي مادي انسان، همواره مورد توجه بوده است. پس از معماري مدرن تا به امروز، اين معماري دچار بحراني شده است كه در آن بي هويتي و عدم وجود حس مكان رويت شده است، لذا براي رفع اين بحران و ارائه راهكار در جهت رفع آن، رويكرد پديدارشناسي مي تواند راهگشا باشد. پديدارشناسي اولين بار توسط ادموند هوسرل پا به عرصه فلسفه گذاشت اما هرگز بر فلسفه محدود نگرديد و پس از چندي به ساير علوم و هنرها وارد گشت. پديدارشناسي كه در پي شرح آشكارگي پديدارها بر آگاهي ما است، پس از ورود به عرصه معماري، نگرشي خاص نسبت به شناخت هستي ارائه داد كه در آن با استناد به معماري حواس و با استفاده از تجربيات و خاطرات انسان، اثري را خلق مي كند كه در آن به انسان به عنوان عامل اصلي مرتبط با طبيعت نگريسته مي شود. در واقع پديدارشناسي، به عنوان يك نقطه عزيمت مطمئن توانست نوعي از تفكر فرا نوگرا را ارائه دهد كه در آن انسان، دگرگون كننده نوع نگاه به محيط پيرامون خود مي باشد. در نوشتار حاضر با استفاده از روش تحقيق توصيفي-تحليلي و جمع آوري اطلاعات با استفاده از منابع كتابخانه اي كوشيده ايم، رابطه متقابل انسان، طبيعت و معماري را نشان دهيم و سپس از ديدگاه پديدارشناسي آن را بررسي كنيم و بيان كنيم كه چگونه اين ديدگاه مي تواند، در انتها در الهام گيري، ايده پردازي و فرآيند طراحي معماري موثر باشد.