نسبت تلاش‌هاي خيرخواهانه با مصالح توسعه ملي

پر كردن حفره‌هاي شكاف‌هاي برخورداري از حداقل نيازهاي اساسي هم‌نوعان و تلاش براي جبران كاستي‌هاي ناشي از ناتواني يا مسئوليت‌گريزي‌هاي دولت در حيطه وظايف حاكميتي شكل‌دهنده دو مؤلفه حياتي و سرنوشت‌ساز از مهم‌ترين فلسفه‌هاي وجودي كار خير است. طي چند دهه اخير اما كه جهان با يك پديده بديع و بي‌سابقه با عنوان شتاب تاريخ روبه‌رو گشته است مسئله انطباق با اقتضائات زمانه در همه عرصه‌هاي حيات جمعي از ابعاد اهميت بي‌سابقه‌اي برخوردار شده است و به‌طور طبيعي مسئله ‌Cultural-Lag در زمينه انتخاب بهترين زمينه‌ها چه از زمينه درك حياتي‌ترين عرصه‌هاي نياز جامعه و چه از نظر كمك به پيشبرد اهداف اجتماعي نيز جايگاه استثنائي و منحصربه‌فردي را به خود اختصاص داده است. يك وجه به نسبت جديد از ابعاد اهميت پرداختن به مسئله مشاركت در امور خير نيز به دستاوردهاي انقلاب دانايي و پيشرفت‌هاي شگرف در انديشه توسعه باز مي‌گردد كه فهم بسيار عميق‌تري از جايگاه خيريه‌ها و تلاش‌هاي جمعي در اين حيطه‌ها به وجود آورده و براي اين تلاش‌ها منزلتي بي‌همتا و نفس‌الامري به معناي دقيق كانتي آن به وجود آورده است. و آن هم عبارت است از دستيابي به درك‌هاي جديدتر و عميق‌تر از آن چيزي است كه آدام اسميت آن را با عنوان «معجزه همكاري» نام برده و امروزه با عنوان خلق ظرفيت‌هاي سازماني به مثابه مهم‌ترين تنگناي كشورهاي درحال توسعه براي برون‌رفت از دايره شوم فقر و عقب‌ماندگي از آن ياد شده است. در اين مقاله تلاش مي‌شود تا حسب شرايط، نيازها و اولويت‌هاي كشورمان به هريك از محورهاي مورد اشاره با تأكيد بر ايده اعتلاي كيفيت خير جمعي براي توسعه پرداخته شود.