سمبوليسم عاشقانه و عارفانه در اشعار وفايي

اين مقاله جستار تحقيقي درباره سمبوليسم عاشقانه و عارفانه شعر وفايي است كه در اغلب اشعارش يك ايده ذهني، احساسي، دروني و حقيقت جويي را بيان مي كند؛ بنابراين از محتواي شعر او واقعيت هايي آشكار مي شود كه در باطن شاعر، جهان آرماني او، پنهان شده است. آن گونه كه از اين جنبه بيشترين تأثيرپذيري را از دو شاعر كرد (نالي- محوي) داشته است. وي بر عواملي چون عشق، عرفان، تخيّل، واقع گرايي، سوبژكتيو كه نقش اصلي در شعرنويسي او داشته، تكيه كرده است؛ بنابراين معشوق را به صورت كليشه اي نمايان كرده است. در اين مقاله نگارنده تلاش دارد كه واقعيت سمبوليسم را در اشعار وفايي جستجو كند و آن را به بهترين صورت ممكن به خواننده معرفي نمايد؛ در نتيجه به بررسي نمونه هايي از اشعار كردي و فارسي وي مي پردازيم. بسامد واژه هايي مانندِ لب، بلبل، ناله، گل، ماهتاب و ... فراوان است كه در تنه اصلي مقاله به بررسي آنها پرداخته خواهد شد. از اين رويكرد در شعر او عشق و عرفان نيز جايگاه ويژه اي دارد. از اين امر مي توان دريافت كه وفايي از عشق زميني به عشق الهي و كمال مي رسد. اين پژوهش به شيوه ي تحليلي – توصيفي و كتابخانه اي صورت گرفته است. از آن جا كه تاكنون در حوزه كشف و تحليل نمادين سمبوليستي شعر اين شاعر كار تحقيقي صورت نگرفته است، هدف و تلاش نگارنده نيز بر آن است كه در اين پژوهش سمبول هاي شعر وي را تحليل و توضيح دهد.