نقد نظر دكتر تقي وحيديان كاميار در باره‌ي وزن عروضي اشعار عاميانه

در هر كشوري به موازات شعر رسمي، اشعار عاميانه و محلي نيز وجود دارد كه در بعضي از موارد تابع شعر رسمي نيستند. در بسياري از مناطق غرب كشور، اشعار محلي فراواني به زبان معيار خاصي سروده شده است. اين اشعار در وزني غير عروضي سروده شده اند. وزن اين اشعار ده هجايي است كه به نظر مي رسد باز مانده ي اشعار ايران قبل از اسلام باشد. در اين مقاله سعي شده است، نظر محققاني كه شعر عاميانه را هجايي، هجايي ـ تكيه اي و يا عروضي دانسته اند، به اختصار نقل شود. سپس به نقد و بررسي نظر يكي از محققان و عروض دانان معاصر (آقاي دكتر وحيديان ‌كاميار) كه وزن اشعار عاميانه را صد در صد عروضي مي داند، پرداخته شود. اين زبان معيار شعري از بين گويش ها و لهجه هاي رايج در غرب كشور بيش ترين شباهت را با لكي دارد.