ثناي آل و ياران پيامبر (ص) در اشعار كردي و فارسي ماموستا بێخود

ميل فطري بشر به ستايش جمال هستي و كمال انساني، او را به مدح انسان هاي بزرگوار واداشته و ديوان شاعران همواره مزين به مدح انسان هاي بزگوار و كمالاتشان بوده است و خالصانه ترين مديحه ها در آنها جاودانه مانده اند. با گسترش دين مبين اسلام و درخشش پرتو جمال صاحب خُلُق عظيم پيامبر رحمت، مدح وي، خاندان و يارانش و تمجيد از خصال و كمالاتشان سرلوحه ي دفتر شعر شاعران مسلمان در همه ي اقوام گشت. شاعران كلاسيك كردي نيز كه بيشترشان از مراكز و مدارس ديني سر برآورده اند، در ثناي پيامبر، خاندان و يارانش همواره زبانزد بوده اند؛ از جمله ي اين شاعران، شاعر عارف ملا محمود مفتي متخلص به بێخود است كه سراسر ديوانش معطر به عطر ثناي پيامبر، آل و اصحاب ايشان است و در اشعار زيبايش به دو زبان كردي و فارسي به مدح آنان پرداخته است؛ به گونه اي كه در سروده هايش به هر دو زبان، با زباني عاشقانه و بياني عارفانه، با نثار گنج اخلاصش به پاي صدق صدّيق خود را مستغني از عالم اسباب مي داند و آفتاب معدلت فاروق را نور خانه ي سوداي خود مي خواند و از پرتو گلستان وقار ذي النورين از سر تا پا غرق در موج شرم مي شود و تخم مهر حيدر را چنان در دل مي پروراند، كه سنّي و جعفري را خادم سبطين نبي مي شمارد و در وصفشان «خون خموش از لب گويايش» مي چكد. در اين پژوهش به روش توصيفي ـ تحليلي به مدح آل و اصحاب پيامبر در اشعار كردي و فارسي بێخود پرداخته مي شود و با بررسي نمونه هاي زيبايي از شعرهايش نشان داده مي شود كه وي در اين مدايح با مقدمه هاي تغزلي زيبا، كلامش را با سوز و گداز عاشقانه و در قالب انواع صور خيال، از حالت روايي كه در اغلب اين گونه مدايح مرسوم است، خارج نموده و با بياني عارفانه و صوفيانه، به آن رنگ و بوي عاطفي داده است.