آيا دانشگاه انتقادي با سطوح بالاي يادگيري مي‌تواند نقش دانشگاه كارآفرين را ايفاء كند؟

اگرچه در سال هاي اخير شاهد مقاله ها و كتابهاي متعددي در ترسيم دانشگاه انتقادي بوده‌ايم، مقاله حاضر در نظر دارد پاره‌اي از استراتژي هاي پايه اي و اجرائي دانشگاه انتقادي را به نقد كشيده و اهميّت آنها را از ديد خوانندگان بگذراند. انصاف يا دريافت فرصت‌هاي متناسب با موقعيت اقتصادي و اجتماعي (عدالت اجتماعي)، شايستگي (كفايت)، و تعالي (كيفيت عالي در ارائه و دريافت مطالب آموزشي) در كنار تفكر انتقادي ، تعليم و تربيت انتقادي ، و دموكراسي انتقادي حاكم در محيط آموزشي قادر خواهند بود شرايطي را خلق و توسعه دهند تا تمامي عوامل آموزشي (دانشجويان، استادان، و عوامل تأثيرگذار در آموزش) خواسته و ناخواسته در يك محيط يادگيري مداوم، همگام با تحليل موضوعات، و خلاقيت در پرورش ايده‌هاي جديد واقع شوند. در اينگونه محيط‌هاي آموزشي نه تنها كلاس‌هاي درس استاد محور يا دانشجو محور نبوده بلكه دانش، مهارت، و رفتارهاي صحيح اجتماعي از بالا به پايين همچنين از پايين به بالا جريان خواهند داشت. در اين نوع دانشگاهها دانشجويان تنها به پايه‌هاي اوليه نتايج يادگيري طبقه بندي بلوم اكتفاء نكرده و نتايج يادگيري بالاتري همچون تجزيه و تحليل مطالب آموزشي، ارزيابي موضوعات آموزشي، و خلاقيت ايده‌هاي نو را در رأس امور قرار خواهند داد. دانشگاههاي انتقادي خروجي‌هاي خود را براي كارآفريني در جامعه جهاني آماده كرده و تفكر فراشناخت را در آنها نهادينه مي‌كنند.