ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻫﯿﺪروژن ﺑﯿﻮﻟﻮژﯾﮏ از ﺟﻠﺒﮏ

ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻫﯿﺪروژن ﺑﯿﻮﻟﻮژﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﺟﻠﺒﮏ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان روﺷﯽ ﺑﺮاي ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻧﻤﻮدن آب ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻓﺘﻮﺑﯿﻮﻟﻮژﯾﮑﯽ ﻣﻄﺮح اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺟﺎﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻮﺧﺘﯽ ﺧﻮرﺷﯿﺪي اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺒﻨﺎي ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻫﯿﺪروژن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. در ﺳﺎل 2000 ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺟﻠﺒﮏ رﯾﻦﻫﺎرﺗﯽ از ﮔﻮﮔﺮد ﺧﺎﻟﯽ ﺷﻮد ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﮐﺴﯿﮋن را ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﻓﺮآﯾﻨﺪ ﻓﺘﻮﺳﻨﺘﺰ ﻧﺮﻣﺎل. ﻓﺘﻮﺳﻨﺘﺰ در ﺟﻠﺒﮏ ﺳﺒﺰ و ﺳﯿﺎﻧﻮﺑﺎﮐﺘﺮﻫﺎ آب را ﺑﻪ ﯾﻮنﻫﺎي ﻫﯿﺪروژن و اﻟﮑﺘﺮونﻫﺎ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﻟﮑﺘﺮونﻫﺎ در ﻓﺮودﮐﺴﯿﻦ ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﻫﯿﺪروژﻧﺎزﻫﺎ آﺑﻦﻫﺎ را در ﮔﺎز ﻫﯿﺪروژن ﻣﺨﻠﻮط ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻫﯿﺪروژﻧﺎز ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﻣﺤﯿﻂ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ زﯾﺮا ﺑﺎ اﮐﺴﯿﮋن ﻏﯿﺮﻓﻌﺎل ﻣﯽﺷﻮد. در ﺳﺎل 1939 ﻓﺮدي ﺑﻪ ﻧﺎم ﻫﺎﻧﺲ ﮐﺎﻓﺮون، زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ روي ﺟﻠﺒﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﮐﻼﻣﯿﺪوﻣﻮﻧﺎس رﯾﻦﻫﺎرﺗﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺟﻠﺒﮏ ﺳﺒﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮاﻗﻊ از ﺗﻮﻟﯿﺪ اﮐﺴﯿﮋن ﺑﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻫﯿﺪروژن ﻣﯽرﺳﺪ و او ﻧﯿﺰ دﻟﯿﻞ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮي را ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮد. در اﻧﺘﻬﺎي دﻫﻪ 1990 ﭘﺮوﻓﺴﻮر آﻧﺎﺳﺘﺎ ﺳﯿﻮس ﻣﻠﯿﺲ ﮐﺸﻒ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﺒﮏ در آن اﺳﺖ از ﮔﻮﮔﺮد ﺗﻬﯽ ﺷﻮد ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ از ﻃﺮﯾﻖ ﻓﺘﻮﺳﻨﺘﺰ ﻧﺮﻣﺎل ﺑﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻫﯿﺪروژن وارد ﺷﻮد ﮐﻪ درﯾﺎﻓﺖ آﻧﺰﯾﻤﯽ ﮐﻪ از اﯾﻦ واﮐﻨﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽآﯾﺪ ﻫﻤﺎن ﻫﯿﺪروژﻧﺎز اﺳﺖ. اﻣﺎ ﻫﯿﺪروژﻧﺎز ﮐﺎرﮐﺮد ﺧﻮد را در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﮐﺴﯿﮋن ﺑﺎﺷﺪ از دﺳﺖ ﻣﯽدﻫﺪ. ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎي ﺗﺨﻤﯿﻦ ﻫﺰﯾﻨﻪ دي او اي در ﺳﺎل 2004 ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺳﻮﺧﺖ رﺳﺎﻧﯽ در ﻃﻮل روز ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺗﻐﺬﯾﻪ ﮐﻨﺪ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﭼﯿﺰي ﺣﺪود 300 ﮐﯿﻠﻮ ﮔﺮم ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﻣﺮوزه اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﯿﻢ 300 ﮐﯿﻠﻮ ﮔﺮم از اﯾﻦ ﻣﺎده ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﻨﯿﻢ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ 110000 ﻣﺘﺮ ﻣﺮﺑﻊ اﺳﺘﺨﺮ، 2/0 ﮐﯿﻠﻮﮔﺮم در ﻟﯿﺘﺮ ﻏﻠﻈﺖ ﺳﻠﻮل و ﺟﻬﺶ ﯾﺎﻓﺘﻪ از آن ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﻢ. ﭼﯿﺰي ﺣﺪود 10 ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻣﺘﺮ ﻋﻤﻖ اﺳﺘﺨﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ.