نقش مديريت دانش بر نوآوري سازمان

به كارگيري ابزارهاي مديريتي و فناوري پيشرفته و نوين شرط اساسي موفقيت يك سازمان مي باشد. تحول تغيير نيز از خصوصيات بارز عصر كنوني است. براي سازگاري سازمان ها با تغييرات و تحولات جهاني و حفظ بقاي آن ها آموزش مهارت ها و دانش به كاركنان ضروري است. از اين رو دستيابي به عملكرد بالاتر هدفي است كه سازمان ها براي رسيدن به آن به اقدامات مختلفي روي مي آورند. به همين دليل قابليت ها نقش مهمي در ايجاد مزيت رقابتي براي سازمان ها ايفا مي كنند. از جمله اين قابليت ها مي توان به نوآوري اشاره كرد. از طرفي كارايي و اثر بخشي فعاليت هاي نوآوري با عوامل هاي توانمندساز مختلفي بستگي دارد كه يكي از اين عوامل عامل مديريت دانش مي باشد. لذا مديريت دانش و نوآوري هر دو مي توانند براي سازمان خلق ارزش كرده و عملكرد سازماني را بهبود بخشند. به نظر مي رسد مديريت دانش و نوآوري هر دو لازم و ملزوم يكديگر بوده و تفكيك ناپذير باشند. به طوري كه شناخت رابطه بين مديريت دانش و نوآوري و تاثير آن بر عملكرد سازماني مي تواند تضمين كننده رشد، كارايي و اثر بخشي بالاتر بوده و نهايتاً رشد اقتصادي كشور را به دنبال داشته باشد. به عبارت ديگر يك سازمان با مديريت دانش از منابع خود به صورت كاراتر استفاده نموده و در نتيجه نوآورتر بوده و عملكرد بهتري خواهد داشت. به همين خاطر هدف از مقاله حاضر بررسي نقش مديريت دانش بر نوآوري سازمان و چگونگي تاثير اين متغيرها بر يكديگر مي باشد تا با استفاده از اين شناخت بتوانيم عملكرد بهتري داشته باشيم.