بررسي روش هاي توليد بايو اتانول از پسماند كشاورزي

به دنبال مصرف روزافزون انرژي در جهان ، نگراني از اتمام سوخت هاي فسيلي و مسائل زيست محيطي ناشي از كاربرد اين سوخت ها، تحقيقات زيادي براي ساختن سوخت هاي پاك و تجديد شونده انجام شده است. يكي از گزينه هاي مناسب توليد سوخت از زيست توده است و امروزه استفاده از مواد ليگنوسلولزي اعم از چوب توليد شده توسط درختان و پسماند هاي ليگنوسلولزي كشاورزي به عنوان نسل سوم انرژي زيست توده توجه بسياري را به خود جلب كرده است. اتانول يك منبع انرژي براي آيندۀ رو به اتمام نفت خام مي باشد. از مواد ليگنوسلولزي براي توليد اتانول ستفاده مي شود و فرآيند اصلي در تبديل اين مواد به بيواتانول شامل دو مرحلۀ اصلي مي باشد : هيدروليز سلولز موجود در مواد ليگنوسلولزي و توليد مادۀ قندي و تخمير مواد قندي حاصل به اتانول . فراوان ترين و ارزان ترين منبع توليد بيو اتانول ضايعات كشاورزي حاصل از برداشت محصولاتي همچون ذ رت، گندم، جو، برنج، سيب زميني، لوبيا و مانند آنهاست. هزينۀ توليد اتانول از مواد ليگنوسلولزي براساس تكنولوژيهاي موجود بسيار بالا مي باشد و تمامي كوششهاي اخير محققان در بهبود فرآيند هيدروليز اين مواد مي باشد. روش هاي مختلفي براي استخراج همي سلولزها از پسماند كشاورزي جهت توليد اتانول هست كه مهمترين آنها عبارتند از: هيدروليز اسيدي، هيدروترمال، اتوهيدروليز، تيمار قليايي، تيمار آنزيمي و انفجار آمونياك. هر كدام از روش هاي مذكور داراي معايب و محاسني مي باشند كه در بين اين روش ها، روش استفاده از اسيد رقيق به خاطر سرعت واكنش بيشتر، خردگي كمتر تجهيزات و هزينه هاي كمتر كاتاليز و همچنين روش اتوهيدروليز به خاطر استخراج مقدار زيادي از همي سلولزها داراي كاربذ بيشتري نسبت به ساير روش ها مي باشند