ايده‌اي نوين براي حل مشكل ريزش در برداشت مكانيزه عدس

عدس گياهي است كه در زمان برداشت غلاف‌ها به‌صورت هم‌زمان نمي‌رسند. به همين دليل بعد از درو با مور يا برداشت با دست. مدتي روي زمين در معرض نور آفتاب رها مي‌شود تا خشك گردد. مرحله مناسب برداشت عدس با دست هنگامي است كه رطوبت بذرها حدود 20 درصد باشد و اين رطوبت براي به‌كارگيري ماشين (كمباين) بايد 12 تا 14% باشد [10]. مشكل اصلي اين است؛ كه حتي در صورت وجود كمباين مخصوص عدس براي رسيدن به اين رطوبت ريزش قبل از برداشت بسيار زياد بوده و براي كشاورز مقرون‌به‌صرفه نيست كه پس از رسيدن به رطوبت 12 تا 14% به‌صورت مكانيزه برداشت گردد. در اين مقاله طرحي ارائه مي‌شود كه يك واحد كاهنده رطوبت مابين واحد درو و واحد كوبنده به كمباين الحاق شود. تا بدين ترتيب با كاهش رطوبت به‌صورت آنلاين روي كمباين امكان برداشت در رطوبت نزديك به 20% وهم زمان بادرو دستي امكان‌پذير گردد؛ و مدت‌زماني كه پس از برداشت يا درو منتظر مي‌مانند تا محصول خشك شود. حذف گردد. موتورهاي احتراقي نمي‌توانند تمامي انرژي حرارتي دريافتي از سوخت را به كار مفيد تبديل كنند. در بهترين حالت موتور، حدود يك‌سوم مقدار حرارت داده‌شده را به انرژي مكانيكي تبديل مي‌كند. دوسوم حرارت باقيمانده به‌صورت افت‌هاي غيرقابل‌اجتناب در گازهاي زائد خارج‌شده از مانيفولد خروجي، آب‌خنك كننده موتور و تشعشع از بدنه موتور به بيرون منتقل مي‌شود [5]. طرح نوين ارائه‌شده در اين مقاله درصدد استفاده از اين توان اتلافي براي كاهش رطوبت عدس درو شده همراه با غلاف و شاخ و برگ (بيوماس) قبل از واحد كوبنده هست. به همين منظور توان حرارتي اتلافي موتور كمباين مدل جان دير 955 كه بيشترين آمار كمباين در ايران مربوط به اين مدل است [4]. محاسبه شد. سپس حجم بيوماس عبوري در زمان مشخص از سامانه كاهنده رطوبت كمباين محاسبه شد؛ و در مرحله بعد توان حرارتي موردنياز براي كاهش رطوبت بيوماس عبوري از سامانه محاسبه شد؛ و مشخص شد كه توان حرارتي لازم براي واحد كاهنده رطوبت را مي‌توان از حرارت اتلافي موتور كمباين تأمين گردد.