تاريخ‌نگاري باستاني پاريزي و تأثير آن بر تعميق دانش محلي معلمان تاريخ

معلمان تاريخ در دورۀ معاصر، يكي از استوانه‌هاي اصلي تاريخ‌نگاري بوده‌اند. بررسي پژوهش‌هاي انجام شده در زمينۀ تاريخ، نشان مي‌دهد كه تا دهه 60 ، در كمبود مراكز تخصصي و گروه‌هاي تاريخ، بار اصلي نگارش منابع تاريخي، بر عهدۀ معلمان تاريخ بوده است. يكي از اساتيد به نام، كه كار خود را با معلمي آغاز و با استادي به پايان برد، باستاني پاريزي است. وي با ايجاد سبك و روش منحصر به فرد خود، در تاريخ‌نگاري معاصر، كه رويكردي مردمي به تاريخ دارد، توانست الگويي جديد در نگرش به محيط زندگي و استفاده از عناصر زنده در تاريخ محلي ارائه دهد. نقش معلمان تاريخ در تاريخ‌نگاري، با توجه به طرح مباحثي مانند: گسترش نحله‌هاي تاريخ‌نگاري، تخصصي شدن حوزه‌هاي موضوعي تاريخ، كم‌رنگ شدن درس تاريخ در دبيرستان‌ها، به نسبت گذشته كمتر شده است. اين امر، در كنار افزايش سطح سواد معلمان، دغدغه‌هاي فكري را براي بسياري از آن‌ها به‌وجود آورده است. به نظر مي‌رسد شيوه و سبك فكري و نگارشي باستاني پاريزي بتواند الگوي مناسبي براي تعميق دانش تاريخي معلمان تاريخ و پررنگ شدن نقش آن‌ها در تاريخ‌نگاري معاصر، بدون اتكا به نهادهاي حاكميتي باشد. در اين مقاله، با طرح مؤلفه‌هايي مانند سبك و شيوه نگارش باستاني، اهميت تاريخ محلي و كاركردهاي مختلف آن و پيوند تاريخ محلي با درس تاريخ در دبيرستان‌ها سعي خواهد شد تا تأثير اين سه مؤلفه در تعميق دانش معلمان تاريخ مورد بررسي قرار گيرد. روش پژوهش كتابخانه‌اي است كه با استفاده از سبك‌شناسي كتاب‌هاي باستاني پاريزي و تلفيق آن با مؤلفه‌هاي تاريخ محلي به نگارش در خواهد آمد. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه چنانچه نگرش تاريخي باستاني پاريزي با استفاده از مؤلفه‌هاي تاريخي تبيين شده، مورد استفاده معلمان تاريخ قرار گيرد، مي‌تواند نقش مهمي در افزايش سهم آن‌ها در توليد دانش تاريخي با رويكرد محلي داشته باشد.