بي مهرگان فسيل ميوسن بالايي از منطقه نگور، چابهار

بي مهرگان يكي از گروه هاي مهم و متنوع فسيلي در پيشينه زمين شناسي مي باشند كه بويژه در رسوبات دوران سوم به فراواني به چشم مي خورند. در ايران نيز اين نمونه هاي فسيلي فراوان بوده ولي كمتر به ديرينه شناسي آنها پرداخته شده است. منطقه مورد مطالعه در 18 كيلومتري جنوب غربي نگور( شهرستان چابهار) در استان سيستان و بلوچستان واقع شده است. نمونه هاي مورد مطالعه از رسوبات اطراف محل فسيل وال در اين منطقه جمع آوري شده است. اين رسوبات، رسوبات مارني و ماسه اي بوده كه با نام واحد دارپهن شناخته مي شوند ( Dolati 2010). با توجه به مطالعات انجام شده سن اين رسوبات ميوسن بالايي (تورتونين – مسينين) مي باشد ( Hadavi 1992). منطقه مورد مطالعه از لحاظ زمين شناسي در ناحيۀ ساحلي مكران قرار گرفته است . رسوبات حاوي فسيل ( واحد دار پهن) شامل ماسه هاي آهكي و لايه هاي مارني است كه سخت شدگي كمي داشته و فسيل ها نيز به صورت حفظ شدگي با پوسته ي اصلي در آنها ديده مي شوند و به راحتي قابل جدا كردن هستند. البته به علت سستي رسوبات فسيل ها بسيار شكننده اند . اين واحد در يك درياي كم عمق نهشته شده است. در جريان بازديدهاي اخير از فسيل وال دريايي نمونه هاي مورد مطالعه در اين تحقيق از اين ناحيه جمع آوري و مورد مطالعه قرار گرفته است. براساس بررسي سيستماتيك اين نمونه ها، تعداد 16 جنس از بي مهرگان شاخه نرمتنان (شكم پايان، دوكفه اي ها و اسكافوپودا) شناسايي گرديده است. اين فسيل ها عبارتند از : 1- توري تلا (Turritella) 2- ناتيكا (Natica) 3- آركا ( Arca) 4- پكتن (Pecten) 5- كلاميس (Chlamys) 6- توربو (Turbo) 7- موركس (Murex) 8- فوزينوس (Fusinus) 9- كنوس ( Conus) 10- تروكوس (Trochus) 11- دنتاليوم (Dentalium) 12- ونوس (Venus) 13- مرسناريا (Mercenaria) 14- اپيتونيوم (Epitonium) 15- لوترايا (Lutraria) 16- ميترا ( Mitra) با توجه به اين مجموعه فسيلي كه شباهت بسياري با محيط هاي دريايي امروز از جمله در خليج فارس و درياي عمان دارد، مي توان شرايط محيطي و ديرينه شناختي مشابه امروز را براي آنها در نظر گرفت.