بي مهرگان فسيل سازندميشان (ميوسن زيرين/مياني) از منطقه كازرون

بي مهرگان از گروه هاي مهم و متنوع فسيلي در تاريخ زمين هستند كه در رسوبات دوران سوم به فراواني حضور دارند. سازند ميشان يكي از سازندهاي بسيار غني ايران از لحاظ دارا بودن اين نمونه هاي فسيلي است كه البته تاكنون در مطالعات اندكي به ديرينه شناسي آنها پرداخته شده است. منطقه مورد مطالعه در 40 كيلومتري كنار تخته ( شهرستان كازرون) در استان فارس قرار دارد. رسوبات سازند ميشان در اين ناحيه در حدود 500 متر ضخامت داشته كه بر روي رسوبات سازند گچساران ودر زير رسوبات سازند آغاجاري واقع شده اند. فسيل هاي مورد مطالعه اين تحقيق از افق هاي مارني و مارن هاي آهكي سازندميشان به دست آمده است. فسيلهاي مورد مطالعه در جريان پي جويي افق هاي مارني سازند ميشان به منظور دستيابي فسيل خرچنگ ها يافت شده است. در اين ناحيه بخش پر فسيل گوري مشاهده نمي شود و احتمالا توسط رسوبات پوشيده شده است . با توجه به اطلاعات موجود سن رسوبات سازند ميشان ميوسن زيرين تا مياني در نظر گرفته مي شود ( كي و همكاران 2017). سازند ميشان از يك واحد سنگ آهكي قاعده اي (آهك گوري) و يك واحد مارني ضخيم تشكيل شده است. رسوبات واحد مارني سازند ميشان عمدتاً توسط مارنهاي سبز و خاكستري تشكيل شده است كه نشان دهندۀ قسمت هاي عميقتر حوضه رسوبي مي باشند. اين رسوبات به سمت پلت فرم فارس و قسمت هاي ساحلي زاگرس ماسه اي تر مي شوند. رسوبات سازند ميشان نشان دهندۀ پيشروي هاي موقتي هستند كه در ميوسن زيرين و مياني اتفاق افتاده است. فسيلهاي مورد مطالعه از افق هاي چندگانه در واحدهاي مارني سازندميشان مشاهده شده است. با توجه به تواليهاي بررسي شده به نظر مي رسد اين آثار بيشتر در واحدهاي كم عمق شونده حفظ شده است. فسيلها با توجه به يافت شدن از افق هاي آهك مارني حفظ شدگي خوبي داشته و بعضا قابل شناسايي دقيق مي باشند. نمونه هاي شناسايي شده از اين منطقه شامل 10 جنس از نرم تنان (شكم پايان و دوكفه اي ها) به شرح زير مي باشد: 1-استرا ( Ostrea/Crassostrea) 2-پكتن ( Pecten) 3-كونوس (Conus) 4- ناتيكا ( Natica) 5- ماكوما ( Macoma) 6-اسپونديلوس ( Spondylus) 7-فوسوس (Fusus) 8- توريتلا (Turitella) 9- كاردينيا (Cardinia) 10- ليتوفاگا (Lithophaga). با توجه به نمونه هاي يافت شده در مطالعات پيشين اين آثار قابل مقايسه با نمونه هاي گزارش شده از نواحي بندرعباس (حسيني پور و همكاران 1393) مي باشند.