مطالعۀ رنگ در نگاره بارگاه كيومرث(پلنگينه پوشان) از منظر عرفان كبرويه

نگارگران ايراني از مفاهيم رنگ ها در آراء عرفا در آثارشان استفاده كرده اند. در نزد برخي از عرفا رنگ به عنوان عنصر بيان-كنندة مراتب سير و سلوك و يكي از كنش هاي نمادين براي شرح مفاهيم عرفاني همواره مورد توجه بوده است. پرسشي كه مطرح است اين است كه در نگاره پلنگينه پوشان، چه استفاده اي از مفاهيم رنگ در منظر عرفان كبرويه شده است. پژوهش پيش رو به روش توصيفي- تحليلي با هدف شناسايي مباني نظري رنگ در نگاره بارگاه كيومرث(پلنگينه پوشان) اثر سلطان محمد بر اساس يدگاه عرفاني نجم الدّين كبري انجام گرفته است و در پي شناخت ارتباط بين نظريات عرفاني نجم الدين و مباني رنگ به كاربرده شده در اين نگاره است. همچنين داده هاي اين پژوهش به صورت كتابخانه اي و از طريق فيش برداري گرداوري شده-اند. با انطباق ديدگاه شيخ نجم الدين و نحوۀ بكارگيري رنگ در اين نگاره به اين نتيجه مي رسيم كه، سلطان محمد با اين تفكر عرفاني آشنا بوده و برخي از اصول آنرا را در عنصر رنگ، اثر خود به نمايش مي گذارد و مي توان چنين استنباط كرد كه اين گونه بيان عرفاني از رنگ، برگرفته از شهود تجلي كمالي و جلالي مي باشد، كه به صفا و اشراق نزديك است و حاصل حضورِ رنگ هاي الوان و همه رنگ هاست كه گويي در جريان و سيلاني قرار دارند. همچنين رنگ طلايي كه اشاره به نوعي بي زماني دارد و نشانه اشعۀ عالم تاب و طبيعت بهشتي يا جهان ملكوتي است.