ريشه يابي هنر دوره ي اسلامي ايران در آداب و رسوم ايران باستان

به راستي مي توان گفت هنر مردم هر جامعه اي ريشه هاي محكمي در فرهنگ آن جامعه دارد ،اين فرهنگ شامل آداب و رسوم اقوام مختلف است كه در طي مرور زمان وبر اثر زيستن و انديشيدن نسل ها در هر قوم آرام آرام ايجاد مي گردد ،پس براي درك بهتر و دقيق تر هنر هر سرزمين با علم بر دگرگوني هاي گاه به گاه آن جامعه در اثر هجوم فرهنگ هاي ديگر ناچار به جستجو در تاريخ آن سرزمين هستيم ،چون پيشينه فكري گذشتگان هيچ گاه از ميان نخواهد رفت و در اعماق ذهن نسل هاي بعدي ته نشين خواهد شد و با شكل و رنگي تازه نمود پيدا خواهد كرد. با نگاهي در تاريخ هنر ايران باستان در ادروار مختلف در مي يابيم كه هنر اين سرزمين همواره از آيين ها و رسوم ايشان سرچشمه گرفته است و خواه ناخواه اين آداب در هنر دوره اسلامي اين سرزمين نيز تاثير بسزايي داشته است. اما بر اين اساس پرسشي نيز مطرح مي شود كه با اينكه هنر اسلامي از انديشه ي قومي ديگر زاده شده و ديدگاهي دگرگونه داشته است چگونه از ويژگي هاي بومي ايراني سرشار گشته است؟ آيا براستي فرهنگ تنها عامل اثر گذار مي باشد و اين تقابل فرهنگي به تبادل فرهنگي تبديل شده است؟ يعني همانطور كه آداب و انديشه ي ايراني در هنر اسلامي اثر گذار بوده ،انديشه ي اسلامي نيز در هنر ايران نفوذ كرده است ؟با بررسي هنر اسلامي در ايران و تفاوت آن با ساير كشورها به درك بهتري از اين مفهوم مي توان دست يافت. در اين پژوهش كه به صورت كتابخانه اي گرد آوري شده و روش تحقيق توصيفي-تحليلي-تطبيقي است ، سعي شد تا همساني و اشتراكات هنرِ اسلامي و هنر دردوره ي ايران باستان با باورها ،آداب و رسوم ايشان بررسي شود و همچنين با الگو قراردادن نمادها به اين نكته دست يافته شد كه باورها و برداشتهاي مردم يك سرزمين با سرزميني ديگر حتي در مورد ديني يكسان نيز مي تواند بسيار متفاوت باشد و مفهوم متفاوتي را ايجاد كند .براي نمونه به هنر معماري ايرانيان كه قبل از ورود اسلام به ايران در خدمت ساخت معابد ،آتشكده ها و كاخ ها بوده است پرداخته شد و چگونگي به كارگيري ظرافت و طبع معماري ومعماران ايراني با ورود اسلام در مساجد بررسي شد.