بررسي حكمي نماد گل و مرغ (در آثار لطفعلي صورتگر شيرازي)

جلوه‌هاي گل و مرغ (پرنده)، در هنر ايراني پيشينه‌اي دراز دارد كه در طول ادوار مختلف و به دست هنرمندان، دستخوش تغييرات و تحولات مختلفي شده است و سرانجام در عصر قاجار مورد اقبال عمومي قرار گرفته است. در نگاه نخست چنين به نظر مي‌رسد كه هنرمند با ايجاد تصاوير گل و مرغ قصد نشان دادن زيبايي‌هاي طبيعت را داشته باشد. اما واژه پرنده و بهشت و شجره طيبه (درخت طوبا) بارها در آيات قرآني و متون عرفاني و غيره، در مفاهيم حكمي متنوعي آورده شده است. همچنين با توصيفات و ريشه‌‌يابي‌هايي كه در زمينه ‌اين مكتب صورت پذيرفته، مي‌توان چنين نتيجه گرفت كه در واقع انواع گل‌ها و پرندگان در اين هنر داراي معاني عميقي هستند كه هنرمندان نگارگر قصد ارائه آن را داشته‌اند. از جمله هنرمندان موفق در اين زمينه آقا لطفعلي صورتگر شيرازي، نگارگر عصر قاجار است كه آثار بديع و زيبايش در خور تأمل و توجه ويژه‌ايست. اين مقاله با تكيه بر اين سوال كه: آيا مكتب گل و مرغ آقا لطفعلي صورتگر شيرازي داراي مفاهيم حكمي مبني برمفاهيم قرآني و وحياني بوده است؟ صورت پذيرفته است و با هدف بررسي حوزه دانش هنر گل و مرغ اسلامي به منظور وسعت بخشيدن به سطح آكادميك اين سبك هنري صورت پذيرفته است، تا شايد گامي هرچند كوچك در اين مسير باشد.