بررسي تاثير تصاوير عكاسي در فرهنگ هاي ارتباطي و رسانه اي

رسانه ها همواره ميان كشمكش هاي مخالفان و موافقان خود قرار دارند. جمعي كه از بالا رفتن سطح آگاهي، كيفيت آموزش و دنيايي از سرگرمي دم مي زنند و گروهي كه رسانه ها را حواس پرتي بزرگي براي تشكيل ِفرهنگي مي دانند كه منفعل بودن را در ميان مردم تشويق مي كند. از نيمه قرن بيستم ما در وضعيتي هستيم كه واقعيت تازه اي آفريده شده كه متشكل از آميزه اي از رفتارهاي مردم و تصاوير رسانه هاست. رسانه ها، مرزها را درنورديدند تا جهان را به مثابه دهكده اي عرضه كنند كه ديگر ميان هيچ يك از مردم فاصله اي جز كليدكردن بر چند دكمه باقي نماند. دنيايي كه با شبيه واره ها و تصاويري بنا شده كه معناي خود را از تصويرهاي ديگر اخذ مي كنند و فوران اين تصاوير و بازنمايي توسط رسانه ها، باعث افول شفافيت شده است. در يك جامعه مدرن، تنها تصاويري كه از مرجعيتي بي چون و چرا برخوردارند، عكس ها هستند كه هم در شكل ثابت و هم متحرك، سهمي عمده در پشتيباني از جامعه ي نمايش و فرهنگ ديداري دارند. دوربين عكاسي، واقعيت را به دو شكل تعريف مي كند كه براي سازو كار يك جامعه ي صنعتي پيشرفته، كاملا حياتي است: به عنوان صحنه ي تماشايي براي توده ها و به عنوان موضوع نظارت براي حاكمان. در پژوهش پيش رو سعي شده است با بررسي فرهنگ رسانه اي و اثربخشي تصاوير عكاسي بر واقعيت برساخته، بر اين امر صحه گذاشته شود كه قدرت بي شائبه ي عكس ها در اين امر مستحيل است كه نه تنها به سهم خود، واقعيت هايي ملموس به شمار مي آيند بلكه ابزاري نيرومند براي تسلط و مهار واقعيت نيز محسوب مي شوند. از آنجا كه در جوامع امروزي، اين نياز وجود دارد كه با فراهم كردن حجم زيادي از چيزهاي سرگرم كننده، هم مردم را به خريد كردن ترغيب كنند و هم دردهاي ناشي از اختلاف طبقاتي، نژادي و جنسيتي شان را كمتر احساس كنند، ظرفيت دوگانه ي دوربين و تصاوير عكاسانه براي ذهني كردن واقعيت و عيني كردن آن، به خوبي چنين ضرورت هايي را برطرف مي سازد. به عبارتي، اين نتيجه حاصل مي گردد كه نياز نهايي به عكاسي از همه چيز، در منطق فرهنگ مصرف گرايي جوامع نهفته است.