بررسي چگونگي خلق فضا در فرايند هدايت بازيگر با توجه به متد پيتربروك

تاريخ تئاتر پس از پشت سرگذاشتن قرن هاي متمادي و حضور مطلق نمايشنامه نويسان به عنوان متوليان امر اجراي تئاتر، شاهد حضور كارگردانان در اواخر قرن بيستم است. حضور كارگردان در عرصه تئاتر در كنار مطرح شدن نظريات و تئوري هاي جديد در فلسفه و روانشناسي منتج به شكل گيري تئوري هاي نويني در حوزه تئاتر و بالاخص مواجه كارگردان و بازيگر مي شود، به صورتي كه بخش مهمي از تأليفات كارگردانان مدرن به مبحث آموزش بازيگر اختصاص داده شده است. اين مسئله به اهميت بازيگر و نحوه هدايت او در تئاتر اشاره دارد و از اين رو تحقيق و پژوهش در اين حوزه را داراي اهميت مي كند. يكي از كارگردانان شاخصي كه در اين مبحث به پژوهش و تحقيق پرداخته است، پيتر بروك كارگردان شاخص انگليسي است. بروك در دوره هاي مختلف با تشكيل گروه هاي تئاتري و انجام تمرينات مشخص به اجراي تئاتر مي پردازد. از آنجا كه پيتر بروك در عرصه تئاتر مدرن به شدت تاثيرگذار بوده است، اين پژوهش درنظر دارد تا مسئله كارگرداني و خلق فضا در هدايت بازيگر را با توجه به متد بروك مورد بررسي قرار دهد.