بررسي چهره شاهان در نقاشي ايراني (مطالعه موردي : چهره شاهان قاجاري)

نگارگري يا نقاشي ايراني در هنراسلامي داراي جايگاه ويژه اي است و از آنجايي كه در طول تاريخ، هنراسلامي داراي تحولات بي-شمار بوده است محققان بسياري مشتاق تحقيق و مطالعه در اين زمين بوده اند. يكي از دوره هاي مهم و مورد توجه محققان، دوره ي قاجار مي باشد، زيرا برخلاف اوايل دوره ي قاجار كه آثار طبق قوانين اجرايي سنتي و از پيش تعيين شده خلق مي شدند، در اواخر دوره ي قاجار با ورود خصوصيات هنر غرب و تاثيرپذيري هنر ايراني از هنر غربي، نقاشي ايراني با تاثيراتي مواجه گرديد و همين موضوع سبب گرديد هنرمندان پس از اين دوره نيز در برخي ابعاد آثار خود از هنر نگارگري ايراني فاصله بگيرند. سوالي كه در اين مقاله به آن پرداخته مي شود بررسي چهره شاهان و عوامل تغيير هنر قاجار است. اين مقاله با توجه به پژوهش هاي توسعه اي، دوره هاي تاريخي و پيشينه طولاني، دوره ي قاجار، به علل بروز اين تغيير و تحولات مي پردازد. هدف اين مقاله پرداختن به تغييرات صورت گرفته در خصوص چهره ي شاهان قاجاري مي باشد و به گردآوري اطلاعات به صورت مطالعات كتابخانه اي و بهره گيري از كتب تاريخي و اسناد معتبر علمي و تاريخي به تحليل و بررسي مي پردازد. بررسي ها نشان مي دهد در دوره ي قاجار هنر نگارگري براي به تصوير كشيدن شاه و درباريان و قشر مرفه جامعه بوده است و اهميت و توجه به هنر نوعي كمال و نشانه ي قدرت براي افراد محسوب مي شده است، بنابراين نقاشي ايراني در اين دوره بيشتر براي به تصوير كشيدن قدرت شاه، جلال، شكوه و عظمت دربار مورد اهميت بوده كه سپس با همين اصول به جامعه و مردم نيز انتقال يافته است. تاثيرات هنر غرب بر نقاشي ايراني نيز در راستاي واقع گرا شدن و پرهيز از خيال نگاري هنر گذشته و ساده گرايي بوده كه اين تغييرات به وجود آمده است و در اين دوره و دوره هاي پس از آن هم ديده مي شود .