رابطه ي هنر آجركاري با فرهنگ (در آمدي بر آجركاري خانه هاي سنتي در زمينه ي شهر يزد)

آجر هزاران سال است كه با معماري ايراني عجين و عضو جدايي ناپذير آن شده است. ايرانيان به خوبي و به درستي از ارزش هاي فرهنگي، اقليمي، اقتصادي و كاربردي مصالحي چون آجر سود جسته اند و ميراث هنر آجركاري ايران به عنوان يكي از مهم ترين جلوه هاي هنر ايراني-اسلامي خود شاهد اين مدعاست؛ هنري كه متأسفانه چندين سال است كه جزء هنرهاي از يادرفته شده و آن چنان كه بايد و شايد اهميتي به اين قضيه داده نشده است. مطالعاتي نيز كه بر روي اين موضوع صورت گرفته، بيشتر به ابعاد و ارزش هاي فني و كالبدي اين هنر پرداخته و وجوه ناپيدا و ارزش هاي فرهنگي اين هنر، در ارتباط با زمينه ي كاربست خود، بيش از پيش مغفول مانده است كه بايستي آن ها را بازشناخت. درواقع با بررسي آثار معماري سنتي مي توان به اصولي دست يافت كه در عين پيوستگي با گذشته، قابل استفاده در آثار هنري دوران معاصر نيز هستند. دراين پژوهش به روش توصيفي–تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه اي، مشاهدات و بررسي هاي ميداني، عكاسي بافت هاي آجركاري، برخي ويژگي هاي معنايي آجركاري خانه هاي سنتي يزد در رابطه با فرهنگ زمينه تبيين گشته است. نتايج به دست آمده نشان مي دهد كه در معماري آجري مدرن سواي مسائل كالبدي، فني و ايمني در طرح ريزي يك بنا توجه به ويژگي هاي معنايي منشعب از اعتقادات و باورهاي اصيل مردم در آن زمينه ي خاص همواره مي تواند ضريب ايستايي و پايداري بنا را به شكل چشم گيري افزايش دهد.