ارتباط نمادين واژگان توصيفي موسيقي با عناصر چهارگانه ي آن

شنيدن موسيقي معمولا موجب يادآوري خاطره ها و تداعي برخي مفاهيم زندگي مي شود و حالت ها يا احساساتي را در ذهن شنونده برمي انگيزاند. اين واكنش ذهني گاهي جلوه ي عكس مي يابد؛ مثلا در برخي كتاب هاي تخصصي موسيقي از جمله سازشناسي و اركستراسيون، توصيف حالت سازها در يك موسيقي مشخص يا بيرون از آن ديده مي شود و برخي واژگان بيان گر احساس، راجع به كيفيت صدايي سازها در مناطق مختلف صوتي آنها به كار مي رود. كاربرد اين واژگان با يادآوري خاطره يا تداعي مفهومي در ذهن خواننده ي كتاب، نوعي استنباط از كاركرد و كيفيت صدايي سازها را موجب مي شود. در اين مقاله چنين توصيف هايي درباره ي برخي سازهاي اركستر سمفوني مورد بررسي قرار مي گيرند؛ به اين ترتيب كه بر اساس نگرشي نشانه شناسانه و متناسب با ساختار بنيادين زبان گفتاري، واژگان توصيفي در دو گروه مطلوب و نامطلوب دسته بندي و ارتباط آنها با عناصر چهاگانه ي موسيقي يعني ارتفاع، ريتم، رنگ و شدت بررسي مي شود.