مطالعه وجوه مشترك در ساحت خلق هنر قهوه خانه و هنر از منظر كالينگوود

انسان ها در هردوراني به دنبال هنر و نيز پاسخي براي اين پرسش بوده اند، كه هنر چيست؟ فلاسفه و بزرگان در طول تاريخ تعاريف متفاوتي را از هنر ارائه داده اند، اما نمي توان گفت كه قطعاً اين نظريه ها و تعاريف درست است. در ايران يكي از سبك هاي مطرح نقاشي، نقاشي قهوه خانه اي مي باشد كه جزء نقاشي عاميانه محسوب مي شود، كه به آن خيالي نگاري نيز مي گويند. در دوره قاجار مخاطبين اين هنر، مردم عادي بودند و نقاشان بر اساس خواسته ي مردم داستان هايي را از وقايع كربلا و شاهنامه بر روي پرده ها تصويرسازي و تكرار مي كردند و مي توان گفت دوره ي شكوفايي هنر قهوه خانه اي دوره ي قاجار است و زمينه ي شكل گيري اين هنر سنت مرثيه سرايي و تعزيه خواني در ايران بوده است. اين همه تجلي حقيقت ذهن گرا و خيال پرداز و احساس نقاش ايراني، جستجوي معنوي او در پي دنيايي سواي دنياي مادي را بايد مديون انديشه و الهامي دانست، كه در دوران ظهور اسلام، سبب ساز نوعي وحدت و عبادت هنرمندان سرزمين ايران مي شود. با توجه به اينكه هنر ايراني همواره مورد توجه هنر شرق و نيز هنر غرب بوده، و اين پرسش مطرح مي شود كه در خلق عناصر اصلي نقاشي قهوه خانه اي و هنر از ديدگاه كالينگوود چه وجوه مشتركي مي تواند باشد؟ لذا در اين مقاله به پاسخ به اين پرسش پرداخته شده است، كه اين هنر ايراني را با فلسفه ي غرب نيز تطبيق داد، تا با نگاهي نو به هنرقهوه خانه اي كه يكي از هنرهاي سنتي و اصيل ايراني است و بررسي آن از ديدگاه فلسفي به نوعي به اين جريان هنري بها بدهيم.