كاركرد معنايي صور گياهي در نقش پردازي چهار قطعه از منسوجات عصر قاجار

چكيده استفاده از تزيين در هنرهاي كاربردي سابقه ديرينه دارد. در ميان اين انواع، پوشش ملت ها بستر مناسبي جهت آذين سازي است كه معمولاً در هنگام بافت و به تبعيت از ساختار تار و پودي جلوه گر مي شود. ايرانيان با بهره مندي از اين زمينه دست به آرايش پارچه برده اند. براساس شواهد موجود زينت پارچه در عصر قاجار بيشتر در قالب صور گياهي خودنمايي كرده است. در اين مقاله با روش تحليلي، بهره گيري از مطالعات اسنادي و در نهايت رجوع به پارچه-هاي عصر قاجار پرسش اين است كه نقوش گياهي در چهار تخته پارچه عصر قاجار چه معنايي را متصور مي سازند؟ نتيجه نشان مي دهد معمولاً اين نوع تجسم بخشي ، بازنمايي نمونه گياهي خاص را دنبال نمي كند. درواقع هدف، به تصوير درآوردن طبيعت گياهي و سرزندگي طبيعي است كه با اصلي ترين كاركرد پارچه يعني پوشش بشر قرابت معنايي دارد.