بررسي زمينه گرايي در آثار معماري علي اكبر صارمي

معماري زمينه گرا يكي از انواع سبك معماري پست مدرن است كه بعد از شكست مدرنيستم قوت بيشتري گرفت. معماران معاصر ايراني نيز از اين شيوه در طراحي هاي خود بهره برده اند. علي اكبر صارمي از اين جمله معماران است كه در برخي آثارش از شاخصه هاي معماري زمينه گرا استفاده كرده است. سوال اين است كه كاركرد زمينه گرايي در آثار اين معمار ايراني به كدام شكل بوده است. اين مقاله با روش توصيفي - تحليلي، نشان مي دهد كه در آثار صارمي ، هر چهار نوع زمينه گرايي كالبدي، تاريخي، اقليمي و فرهنگي مورد استفاده قرار گرفته اما بر دو نوع كالبدي و تاريخي بيشتر تاكيد شده است. بدين معنا كه آثار او داراي ويژگي هاي تطبيق خود با محيط از منظر تناسبات ، تركيب، توپوگرافي و همچنين با توجه به نمادها و ساختار فضايي تاريخي منطقه است. نتايج اين پژوهش مي تواند مورد استفاده دانشجويان و معماران ايراني كه علاقمند به همگام شدن با معماري روز در عين توجه به خصوصيات زمينه و بستر طرح خود مي باشند قرار گيرد.