بررسي نقش ميرعماد برهنرخوشنويسي دوره ي صفويه

هنر خوشنويسي در ايران از بستري مطلوب و مقبول برخوردار بوده است. اين هنر، در حيات فرهنگي و هنري عصر صفوي اهميت و جايگاه والايي را در ميان هنرها به خود اختصاص داد. به دليل علاقه ي خاص شاهان و شاهزادگان صفوي به هنر خوشنويسي، موجبات شكوفايي و بالندگي اين هنر بي بديل فراهم گرديد و هنرمندان برجسته ي خوشنويسي دردربارگرد آمدند. ميرعماد كه به حق مي توان او را قلب تپنده ي هنر نستعليق و خورشيد بي فروغ خوشنويسي ناميد، در اين عصر مي زيسته است. اين حكيم و فيلسوف خط نستعليق كه دارنده ي پربارترين آثار هنري براي ايران است، خط نستعليق را به اوج كمال رساند. با بررسي هاي انجام گرفته در كتابخانه ي كاخ گلستان، ميرعماد، بيشترين كتابت نسخ خطي را به خود اختصاص داده است. نفوذ هنروي نه تنها در ايران بلكه در هند و عثماني قابل توجه است. در پژوهش توصيفي- تحليلي حاضر كه به روش كتابخانه اي صورت گرفته است، به بررسي نقش تأثيرگذار ميرعماد در پيشرفت هنر نستعليق دوره ي صفويه پرداخته شده است. در اين مسير از آثار شاخص ميرعماد كه در كتابخانه ي كاخ گلستان موجود است بهره گرفته شده است. نتايج پژوهش بيانگر اين است كه ميرعماد به گونه اي نستعليق دوره ي صفويه را استحكام بخشيده است كه شيوه ي خط نستعليق وي نه تنها نستعليق نويسي را در دوره ي صفويه رواج داد؛ بلكه پس از گذشت حدود400 سال، امروزه نيز مورد استفاده ي علاقمندان به اين هنر اصيل ايراني مي باشد.