بررسي چهره پردازي در نگارگري و ديوارنگاري ايران از هخامنشيان تا قاجار

چهره و چهره‌پردازي بخشي از هنر ايراني است كه در ديوارنگاري و نگارگري در دوره‌هاي مختلف با تحولات و تغييراتي همراه بوده است. چهره‌پردازي عبارتست از پرداختن به صورت و چهره كه براساس نگرش و فلسفه هنرمند شكل مي‌گيرد. چهره‌ها در نگارگري سنتي ايران در عين منحصر به فرد بودن براساس الگوهاي مشخصي ترسيم و بر اثر عوامل اجتماعي متفاوت بوده است. از اينرو هدف از اين پژوهش بررسي سبك چهره‌نگاري ايراني و نيز سير تحول چهره‌پردازي در ديوارنگاري و نگارگري مي‌باشد. روش تحقيق به‌صورت توصيفي-تحليلي است و روش گردآوري مطالب، كتابخانه‌اي از طريق فيش برداري و تصويرخواني است. نتايج نشان مي‌دهد در دوران تاريخي پيش از اسلام بيشتر آثار ديوارنگاره بوده با مشخصه چشمان بزرگ با نگاه خيره به نشانه هوشياري و بينايي مطلق و علم خدايان به امور و تضمين عدالت و ريش، نماد بزرگي مي‌باشد. در دوره بعد از اسلام بيشتر چهره‌پردازي‌ها در ادبيات و متون مكتوب به چشم مي‌خورد. در اين دوره چهره‌هاي يكسان، براي مرد و زن مشاهده مي‌شود. در دوره سلجوقي با تاثير از هنر مانوي تصاوير اصولا به‌صورت تمام‌رخ، صورت گرد و تپل هاله دورسر، بيني كوچك، دهان كوچك تصوير مي شد، ابروان نازك و كماني و چشماني بادامي، همراه با دو گيسومصورشده اند.