تاثير تركيبي نمك وسورفاكتانت بر پايداري امولسيون

استفاده از مواد فعال سطحي در فرآيندهايي ازدياد برداشت شيميايي بخصوص در فرآيند سيلابزني امولسيون بسيار مورد توجه مي باشد. سورفاكتانت ها به عنوان يكي از اجزاي اصلي فرمولاسيون با كاهش كشش بين سطحي , علاوه بر كمك به فرآيند پخش , مهمترين جزء براي كنترل اندازه قطرات و پايداري امولسيون مي باشد. مطالعات انجام شده نشان داده است كه ميزان شوري آب و همچنين تركيب آب مي تواند در پايدار نگه داشتن امولسيون وهمچنين كارايي سورفاكتانت نقش بسزايي داشته باشد. در سالهاي اخير محققان مطالعات زيادي چه در مقياس آزمايشگاهي و چه در مقياس صنعتي جهت بررسي راهكارهايي براي بهبود عمليات ازدياد برداشت شيمايي تحت تاثير سورفاكتانت در صنعت نفت انجام داده اند . در اين پژوهش با استفاده از سورفاكتانت دي ام اي كه يك سورفاكتانت تجاري مي باشد به بررسي تاثير آن بر پايداري امولسيون تحت تاثير دو نوع نمك مختلف ( سديم كلرايد و كلسيم كلرايد) پرداخته تا ميزان سازگاري سورفاكتانت با نمك و در نهايت تاثير تركيبي آنها بر پايداري امولسيون بررسي گرديده است .