تاثير آموزش مبتني بر رويكرد ساختار گرايي بر عملكرد دانش آموزان پايه هشتم در مبحث دستگاه حركتي انسان

هدف كلي از پژوهش حاضر، بررسي تاثير آموزش مبتني بر رويكرد ساختار گرايي بر عملكرد دانش آموزان پايه هشتم شهرستان ساري در مفهوم دستگاه حركتي انسان بود. اين پژوهش از نظر هدف، كاربردي و از نظر روش، جزء پژوهش-هاي نيمه تجربي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري آن را، كليه دانش آموزان پايه هشتم شهرستان ساري در سال تحصيلي 96-95 به تعداد 5751 نفر تشكيل مي دادند كه به دليل نيمه تجربي بودن پژوهش، تعداد 80 نفر (40 نفر گروه آزمايش و 40 نفر گروه كنترل) با استفاده از روش نمونه گيري «تصادفي خوشه اي- طبقه اي» به عنوان نمونه انتخاب شدند. جهت جمع‌آوري داده ها از آزمون محقق ساخته در چهار بعد (سطح دانستن، سطح بكارگيري، سطح استدلال و سطح حل مسايل متداول) با 16 سوال استفاده شد. روايي صوري و محتوايي ابزار به تاييد متخصصان رسيد و پايايي آن با استفاده از روش بازآزمايي 87/0 بدست آمد. جهت تجزيه و تحليل داده ها از آزمون تحليل كواريانس تك متغيره (آنكوا) استفاده شد. نتايج نشان داد كه: آموزش مبتني بر رويكرد ساختارگرايي بر عملكرد دانش آموزان پايه هشتم در مفهوم دستگاه حركتي انسان تاثير معناداري دارد. همچنين آموزش مبتني بر رويكرد ساختارگرايي بر عملكرد (سطح دانستن، سطح بكارگيري، سطح استدلال و سطح حل مسايل متداول) دانش-آموزان تاثير معناداري دارد.