آموزش علوم پايه در كشورهاي توسعه يافته و كمترتوسعه يافته؛ چالش ها و فرصت ها

دانش علوم پايه تنها گنجينه ي مشترك بشر مي باشد كه ميتواند كيفيت زندگي اكثريت مردم دنيا را ارتقا دهد. اين مقاله به بررسي تفاوتهاي نظام آموزشي علوم پايه در كشورهاي كمتر توسعه يافته با چند كشور توسعه يافته ي جهان و تجزيه و تحليل نقاط قوت و ضعف هاي سيستم آموزشي آنها و طرح مشكلات و چالشهاي آموزش علوم پايه مي پردازد. به عنوان مثال محتواي برنامه هاي آموزشي درسي علوم ايران شباهت زيادي به ساير كشورها دارد، اما ضعف عملكرد تحصيلي برخي فراگيران در مقايسه با همتايان خود در ساير كشورها به دليل به كارگيري روشهاي ناكارآمد ياددهي-يادگيري ميباشد. از جمله مشكلات اصلي كه بايد براي آموزش علمي مناسب و پايدار برآنها غلبه كرد، نامساعد بودن توسعه ي حرفه اي جذب و آماده سازي معلمان كارآمد؛ ناكافي بودن تعداد معلمان فعال در علم و فناوري؛ يكنواخت بودن ساختار تدريس(معلم محوري)؛ هچنين نامساعد بودن وضعيت فيزيكي مدرسه و كمبود فرصت هاي آزمايشگاهي مي باشد. رونق كاذب آموزشگاه هاي تضميني و تست زني در كنكور از جمله مهمترين چالش هاي عدم يادگيري موفق در كشورهاي كمتر توسعه يافته است. در كشورهاي توسعه يافته معلمان الزامات كافي براي رسيدگي به همه ي دانش آموزان را در اختيار دارند؛ اما در كشورهاي كمتر توسعه يافته بسياري از اين فرصتهاي آموزشي وجود ندارد. اين مقاله حاصل يك مطالعه ي اسنادي مي باشد و نتايج آن نشان ميدهد وضعيت آموزش كشورهاي كمتر توسعه يافته در مقايسه با كشورهاي پيشرفته از نظر فناوري هاي آموزشي و روشهاي نوين تدريس نامطلوب مي باشد.