بررسي تدريس زيست شناسي بر اساس رويكرد ساختن گرايي

امروزه رويكرد آموزشي به نو آوري، خلاقيت و توليد دانش است. و اين در جريان تدريسي محقق ميشود كه بر اصل تعامل يادگيرندگان با محيط وكشف حقايق بنا شود. يكي از الگو هاي تدريسي كه تناسب ويژه اي با اين موضوع دارد الگوي تدريس ساختن گرايي است. ديدگاه ساختن گرايي آموزش را متحول كرده است و كاربرد اين نظريه در آموزش و تدريس سبب فعال شدن يادگيرنده، يادگيري مهارت هاي حل مسئله و برانگيختن انديشه او ميشود.در اين الگو به دست آورد هاي شخصي و توليد و ابداع روش ها و مفاهيم توجه خاصي ميشود.در اين روش معلم و همه امكانات تسهيل كننده توليد دانش توسط دانش آموزان هستند. امروزه با توجه به اين كه بخش مهمي از مشكلات روز دنيا چه بوم شناختي و چه اقتصادي ريشه در زيست شناسي دارند.بنابراين چالش جدي قرن حاضر در در آموزش زيست شناسي ، تغيير رويه از الگو هاي تدريس سنتي به الگوي ساخت گرايي است، تا دانش آموزاني خلاق، متفكر و با قدرت تحليل بالا تربيت شوند. در اين مقاله كه به شيوه مروري تهيه شده است، ضمن تبيين الگوي ساختن گرايي و مراحل آن، تدريس درس زيست شناسي در قالب اين الگو و الزامات آن مورد بررسي قرار گرفته و راهكار هايي بدين منظور ارائه شده است. هم چنين به منظور درك هرچه بهتر ساخت گرايي و كاربرد آن در تدريس زيست شناسي، يك طرح درس ساخت گرايانه معرفي شده است.