نقش نماز در پيشگيري از آسيب هاي اجتماعي

مسائل و آسيب هاي اجتماعي ناشي از تحولات سريع جوامع انساني از موضوعات مهمي است كه همواره ذهن روان شناسان، جامعه شناسان و انديشمندان اجتماعي را به خود مشغول ساخته است. بر اين اساس، روند تحولات اجتماعي، قدرت سازگاري و انطباق افراد و گروه هاي اجتماعي را كاهش داده است و در ا ين ميان برخي اقشار و گروه هاي اجتماعي در معرض آسيب پذيري بيشتري نسبت به سايرين قرار دارند. يكي از اين گروه هاي آسيب پذير،دانشجويان هستند. اين قشر به دليل ويژگي هاي خاص خود، همچون فقدان توانايي ها و مهارت ها ي زندگي و اجتماعي لازم براي مواجهه صحيح و پويا با محيط اجتماعي و وابستگي شان به خانواده در رفع نيازها و طي كردن مراحل رشد و تكامل خود، بيشتر از ساير گروه ها در معرض آسيب پذيري قرار دارند. در واقع سرنوشت آينده اين گروه و ميزان تاثير پذيري آنها از آسيب هاي اجتماعي، به نحوه عملكرد بزرگسالان و نهادهاي اجتماعي كننده اي مانند خانواده،دانشگاه، نهادها و برنامه هايي مذهبي مانند نماز و ميزان توانايي اين نهادها در رابطه با ايجاد شايستگي ها و مهار ت هاي اجتماعي لازم در آنها براي زندگي اجتماعي بهنجار، بستگي دارد. در اين مقاله با بيان اهميت نماز در پيشگيري از آسيب هاي اجتماعي و با مرور مباني نظري تحقيق به نحوه تاثيري گذاري نماز بر پيشگيري از آسيب هاي مجازي پرداخته شده است..