بررسي ارتباط دينداري(نگرش هاي مذهبي) و اميدواري در سالمندان با بيماري مزمن

The relationship between religiosity(religious attitudes)and hope in older people withchronic illness

زمينه و هدف: سالمندان با بيماري هاي مزمن، ممكن است از معنويت و مذهب به عنوان منبع مفيدي براي سازگاري با بيماري استفاده كنند. دور ماندن از باورهاي اصيل مذهبي راه را براي ابتلاي فرد به كشمكشهاي دروني و رواني، احساس پوچي، بي هدفي و يأس و نااميدي در برابر محروميتها، ناملايمات و فشارهاي رواني هموار مي كند. هدف از پژوهش حاضر تعيين ارتباط دينداري(نگرش هاي مذهبي) و اميدواري در سالمندان با بيماري مزمن بود. مواد و روش ها: دراين مطالعه توصيفي – همبستگي دو متغيره تك گروهه 50سالمند با بيماري مزمن در مراكز سالمندان صفا، پروين و ايران شهر مشهد كه واجد شرايط ورود به پژوهش بودند، به روش نمونه‌گيري مبتني بر هدف وارد مطالعه شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه جمعيت شناختي، پرسشنامه دينداري گلاك و استارك و پرسشنامه اميدواري اشنايدر بود. تجزيه و تحليل داده ها توسط نرم افزار آماري SPSS19 و با آزمون هاي آمار توصيفي و تحليلي انجام شد. يافته ها: 50 نفر سالمند در محدوده سني 97- 65 سال (55 /8 ±02/76) كه اكثريت آنها مونث(68%) بودند، وارد مطالعه شدند. بر اساس آزمون ضريب همبستگي پيرسون ارتباط مثبت معني داري بين نمره دينداري(نگرش مذهبي) با اميدواري در سالمندان مشاهده شد (000/0= Ρ 53/0 = r ). بر اساس آزمون آناليز واريانس يك طرفه اختلاف آماري معني داري بين ميانگين اميدواري با سطوح دينداري(نگرش مذهبي) مشاهده شد. (F= 7/98 df=1 p=0/007). بر اساس تحليل رگرسيون مشخص شد متغير سطح تحصيلات بيشترين تأثير را بر سطح اميدواري داشته است. نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي پژوهش مي توان گفت نگرش و باورهاي مذهبي نقش مهمي در تقويت روحيه سالمندان دارد و منجر به افزايش اميدواري و ارتقاي كيفيت زندگي در آنها مي گردد.