ارزيابي انعطاف پذيري مدل تخصيص كاميون در معادن روباز با توجه به خرابي كاميون ها

هدف اين مقاله، ارزيابي تاب آوري و انعطاف پذيري مدل تخصيص كاميون ها با توجه به خرابي و عدم دسترسي به آن-ها مي باشد. براي اين كار مدل برنامه ريزي آرماني ارائه شده توسط تمنگ (1997) براي تخصيص كاميون ها در نظر گرفته شده است. شاخص بهينه سازي اين مدل، به حداكثر رساندن توليد و كنترل كيفيت ماده معدني با در نظر گرفتن خرابي ناوگان كاميون ها مي باشد. در اين راستا براي ارزيابي عملكرد مدل ارائه شده و نرخ تردد كاميون ها در مسيرهاي مختلف، سناريوهاي مختلفي در معدن مس سونگون توسعه داده شد. سناريو اول بدون در نظر گرفتن خرابي كاميون ها و سناريو دوم و سوم به ترتيب با در نظر گرفتن نرخ پايين و نرخ بالاي خرابي كاميون ها در نظر گرفته شدند. براي حل مدل از نرم افزار بهينه ساز CPLEX استفاده شد. نتايج مدل سازي نشان داد كه قابليت دسترسي اثر قابل توجهي در نرخ تردد كاميون ها و دست يابي به ظرفيت توليد ناوگان كاميون ها در مسيرهاي مختلف دارد؛ به طوري كه ميزان توليد از دست رفته به سبب خرابي و عدم دسترسي كاميون ها در حالت هاي معمولي و بدبينانه به ترتيب برابر 14/3572 و 72/5967 تن مي باشد. نكته قابل توجه اين است كه علي رغم كاهش قابل توجه ميزان توليد و نرخ تردد مسيرها به خاطر خرابي برخي از كاميون ها، مدل تخصيص به كار گرفته شده با توزيع مجدد كاميون هاي در دسترس در مسيرهاي مناسب با انعطاف پذيري قادر است عيار مورد نياز كارخانه فرآوري را تأمين كند؛ به عبارت ديگر تاب آوري مدل تخصيص تحت تأثير خرابي بعضي كاميون ها با توجه به عيار مورد نياز كارخانه مطلوب مي باشد.