برسي الگوي باغ ايراني وباغ ذن ژاپن

آنچه كه معمولاً به عنوان بارزترين ويژگي باغ ايراني مورد توجه قرار مي گيرد، هندسه اي حاكم بر طرح باغ ايراني است. هندسه به عنوان اصلي ترين وجه باغ ايراني قلمداد ميشود. هندسه به تعبيري تبلور خطوطي است كه طرح بندي يك باغ را تشكيل ميدهند. وقتي صحبت از هندسه در باغ ايراني مي شود اولين چيزي كه به ذهن ميرسد تقسيم بندي باغ به چهار قسمت توسط دو نهر متقاطع در مركز است كه به اين الگوي چهار قسمتي چهارباغ مي گويند؛ اما هندسه تنها محدود به اصل چهارباغ نمي شود و آن را در زمينه هاي مختلف مي توان مورد بررسي قرار داد، ازطرفي ديگر مي توان به همراه چهارباغ، باغ هاي ژاپني درسبك ذن را مورد مطالعه قرار داد، باغ هايي كه در كشورژاپن همان نقشي را ايفا مي كنند كه چهار باغ در ايران دارد. هدف از اين مطالعه، رمزگشايي از اصول هندسه ي به كار رفته در طرح بندي باغ ايراني و ژاپني و بررسي تفاوتهاي موجود در ساختار هندسي ،كه دو نمونه متفاوت مي باشد. اين مقاله درصدد است كه دو مورد از بهترين، دستيابي به اصول هندسه ي حاكم بر باغ را مورد مطالعه قراردهد. در اين نوشتار ابتدا به بررسي جنبه هاي مختلف هندسه ي باغ ها پرداخته مي شود و سپس تاريخچه اي از نمونه هاي موجود هر يك از باغها، ارائه مي دهد و ويژگي هاي مختلف، علت هاي وجودي مورد بررسي قرار ميگيرد.