بررسي رويكرد تعامل اجتماعي در معماري

رشد اجتماعي يكي از جنبه هاي مهم رشد انسان است. ذاتي بودن زندگي جمعي در انسان ها ضرورت تماس با ديگران و نيز توجه به اين جنبه از رشد به عنوان امري گريز ناپذير جلوه مي دهد. انسان موجودي اجتماعي است و به برقراري ارتباط با ديگران نيازمند است . انديشمندان و طراحان مفهوم تعاملات اجتماعي را قوام دهنده ي روابط متقابل انساني نام نهاده اند.بسياري از نيازهاي عالي انسان و شكوفا شدن استعدادها و توانايي هايش فقط از طريق تعامل بين فردي و ارتباطات اجتماعي مي تواند فعليت يابد.رفتارهاي افراد در عين حال كه نشان دهنده ي شخصيت و دانش و تعهد آنها نسبت به ديگر افراد است به همان سياق بر اجتماع نيز تاثير گذار خواهد بود.به عبارت ديگر طراحي فضاهاي معماري اجتماع پذير به مثابه ي يك كليت هماهنگ است كه نتيجه ي آن فعاليت ها و رفتارهاي انجامم شده توسط افراد است.لازمه زندگي اجتماعي، آمادگي رواني، برخورداري از مهارت هاي اجتماعي، اعتماد به نفس و قدرت سازگاري اجتماعي است.بدون ترديد از نظر اجتماع مهم ترين بعد شخصيت افراد، بعد اجتماعي شخصيت است. طراحي معماري ميتواند منجر به ارتقاء تعاملات اجتماعي ( رشد شخصيت اجتماعي، رشد رفتار اجتماعي و... ) شود و محيط مساعد براي افزايش تمركز و توجه و توسعه مهارت هاي يادگيري و افزايش درك از پاسخ هايي از ورودي هاي حسي محيط اطراف را ايجاد نمايد به وجود آورد. روش تحقيق در اين پژوهش به صورت توصيفي تحليلي است كه به بررسي عوامل معماري موثر بر تعامل اجتماعي پرداخته شده است .