گردشگري روستايي با تأكيد بر پارادايم توسعه پايدار،نمونه موردي (روستاي كندازي،شهرستان مرودشت، فارس)

در دو دهه اخير با ظهور پارادايم توسعه پايدار در صنعت گردشگري، در سپهر علمي و اجرايي و در سطح ملي و بين المللي نگراني هاي فزاينده اي در خصوص تأثيرات نامطلوب و مخرب گردشگري انبوه مطرح شد. لذا مطالعات و اقدامات تجربي زيادي براي عملياتي كردن مفهوم توسعه پايدار و مدل هاي ارزيابي آن صورت پذيرفته است. اما، علي رغم تمام اين اقدامات، نتايج حاصل از پيشرفت به سوي پايداري مطلوب نبوده است. از طرف ديگر مطالعات نخستين در كشور نيز حاكي از وجود چالش هاي عمده در جهت دستيابي به پايداري توسعه گردشگري به ويژه در نواحي روستايي مي باشد. لذا مقاله حاضر با استفاده از روش شناسي توصيفي تحليلي، پيمايش در صدد پاسخگويي به اين سئوال كليدي بوده است كه بر اساس ابعاد و شاخص هاي مؤثر در توسعه پايدار گردشگري روستايي، روستاهاي تاريخي فرهنگي كشور از چه سطحي از پايداري برخوردارند؟ نتايج بيانگر اين مطلب است كه ابعاد و شاخص هاي اجتماعي و اقتصادي گردشگري از پايداري بيشتري نسبت به بعد محيطي در روستاهاي مورد مطالعه برخوردارند و همچنين اين روستاها از سطح پايداري نسبتاً ضعيفي برخوردارند. لذا در جهت رفع ناپايداري ها مي بايست اصول و الزامات رويكرد توسعه پايدارگردشگري در سياست ها و برنامه هاي اجرايي به كار گرفته شود تا از اين طريق توسعه گردشگري در نواحي روستايي و به خصوص روستاهاي تاريخي فرهنگي كندازي فارس پايدار گردد