نقش سالمندان در پايداري اجتماعي فضاهاي شهري

از ايتداي قرن بيست و يكم ، نگاه توسعه پايدار صرفا توجه به ابعاد زيست - محيطي و يا اقتصادي نيست بلكه مباحث اجتماعي دريچه جديدي را در رسيدن به توسعه پايدار براي ما گشوده است. پايداري اجتماعي به عنوان يك جز اساسي از توسعه پايدار مورد توجه همگان از جمله سياستمداران، برنامه ريزان و طراحان فضاهاي شهري و معماران قرار گرفته است. از جمله ابعاد پايداري اجتماعي، پيوستگي ، امنيت و مشاركت اجتماعي و ارتقا سطح كيفي زندگي و ...مي باشد. يكي از معيارهاي سنجش كيفيت در فضاهاي شهري، ميزان حضور گروههاي ويژه مانند سالمندان، معلولين، كودكان و زنان باردار در فضاست. بر طبق آمارهاي جهاني، جمعيت سالمند در جهان رو به افزايش است، به طوريكه نرخ رشد آن از نرخ رشد جمعيت پيشي گرفته است. سالمندان كوله باري از تجربه و بهترين انتقال دهنده هويت و فرهنگ هستند كه عدم ارتباط با آنها موجب محروميت از تجربيات و راهنمايي هاي آنها خواهد شد. سالمندان به دليل موقعيت سني و اجتماعي و برخورداري از فراغت بيشتر زمان بيشتري از اوقات خود را در فضاهاي شهري سپري مي كنند. محيط زندگي و فضاهاي شهري از مهم ترين بخشهاي تشكيل دهنده محيط پيرامون انسانهاست كه بستري براي ارتباطات، فعاليتهاي اجتماعي و رفتارهاي انساني مي باشند. فضاهاي شهري بايد پاسخگوي تمامي اقشار جامعه از جمله سالمندان باشند تا به كيفيت مطلوب دست يابند. جمعيت جوان امروز كشور به معناي جمعيت بزرگ سالمند در آينده مي باشد اگر فضاهاي شهري ما نتوانند پاسخگوي حضور گروههاي ويژه از جمله سالمندان باشند، هم انتظار كيفيت فضايي، حقوق شهروندي و عدالت اجتماعي درآنها برآورده نمي شود و هم قشر وسيعي از جامعه به دليل ضعف موجود در فضاها از حضور در اجتماع به كنار مانده و نهايتا منجر به كم رنگ شدن مقوله پايداري اجتماعي در فضاهاي شهري مي شود.