نيازها و فضاهاي معمارانه در بازي درماني كودكان بيش فعال

اختلال بيش فعالي / نقص توجه يكي از شايع ترين اختلال هاي روان شناختي دوران كودكي است، با سه ويژگي اصلي يعني نارسايي توجه / بيش فعالي و تكانشگري توصيف مي شود و بر 3 تا 7 درصد از كودكان اثر مي گذارد . كودكان قادر به بيان احساسات و هيجانات خود نيستند،سركوب بيان احساسات آنها به ويژه از نوع منفي آن بهداشت رواني كودك را بيش تر به خطر مي اندازد.از اين رو پيدا كردن راهي كه كودك را قادر نمايد به شيوه اي غير از بيان كلامي هيجانات خود را بروز نمايد كاملا ضروري به نظر مي رسد.بازي ابزاري است كه كودك به كمك آن خود را بيان مي نمايد و وسيله مناسبي جهت تخليه هيجانات و ابراز خود مي باشد. اين تكنيك به كودكان اجازه مي دهد مسائلي را كه نمي توانند در محيط روزانه شان مطرح كنند در قالب بازي ارائه دهند و با هدايت درمانگر هيجانات مخفي خود را نمايان كنند. معماران در راستاي نياز جامعه بشري محيط را براي تعامل فرد با جامعه و محيط محيا مي كنند. براي ساخت محيط هاي سازگار و متناسب با نيازهاي ادراكي فرد، بايد رفتار صحيح و دقيق از رابطه ي بين انسان و محيط بدست آيد. هدف از اين پژوهش دست يافتن به بايد ها و نبايدهاي ساختاري و فضاي بازي درماني مناسب، ويژه كودكان بيش فعال است. فرضيه پژوهش عنوان مي كند كه فضاهاي شن درماني،گل درماني،موسيقي درماني ،نقش درماني، ايروبيك، بازي هاي افزايش تمركز و توجه، بعنوان بازي هاي درماني مي توانند براي كودكان بيش فعال مطرح شوند .اين پژوهش بر پايه تلفيق نظريات مرتبط با موضوع تحقيق در حوزه روانشناسي و معماري، از روش مصاحبه و تحليلي استفاده شده است و فضاهاي بازي درماني مختص كودكان بيش فعال استنتاج گرديده است. نتايج تحقيق بر اساس مدل ،تهيه اصولي معمارانه براي طراحي فضاهاي بازي درماني ، كودكان بيش فعال انجام گرفته است .