بررسي تواناييهاي درامِ رسانه اي در آموزشهاي اخلاقي به كودكان

با گسترش رسانه‌هاي جمعي و تأثيرات وسيع آن بر مخاطبانِ كودك، شناخت ابزارهاي مرتبط با رسانه براي تسلط بر آن و اثرگذاريِ مثبت بر آينده‌سازانِ كشور امري ضروري به‎نظر مي‌رسد. همراه با بسط گرايش‌هاي تجاري در رسانه‌هاي جهان، آموزش‌هاي اخلاقي به كودكان كم‌رنگ شده است. رسانه‌هاي داخلي با بهره‌گيري از قدرتِ درام و با درك صحيح از كاركردِ اجزاء يك متنِ دراماتيك قادر خواهند بود از ميراث قديميِ درام در آموزش اخلاقي بهره گيرند. پيچيدگي‌هاي به‎وجود‎آمده در انواع رسانه‌هاي دراماتيك از تئاتر و سينما تا تلويزيون و رسانه‌هاي تعاملي، هم‌زمان تهديدها و فرصت‌هاي متنوعي را براي آموزشِ اخلاقي به كودكان فراهم آورده است. پرداختن به اين مهم هم‌چنان وابسته به شناخت ابزارِ درام و نحوه اثرگذاريِ اخلاقيِ آن در رسانه است. هدف از اين پژوهش، جستجوي امكاناتي است كه رسانه مي‌تواند ازطريق توليد درام براي كودكان به‎منظور آموزش‌هاي اخلاقي به آنان در اختيار داشته باشد. اين پژوهش با بهره‌گيري از روش كتابخانه‌اي و اطلاقِ نظريه كوشيده است تا نشان دهد چگونه امكانات ذاتيِ درام مي‌تواند در خدمت آموزش اخلاقي به كودكان قرار گيرد. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه خصيصه «تقليد» و «خودفراموشي» در درام، بنيادي‌ترين بستر را براي آموزش اخلاقي در اختيار طراحانِ درام قرار مي‌دهد. در اين بستر مهم‌ترين ابزار «شخصيت» است كه ازطريق كنشگريِ خود و نيز بازنمايي نتايجِ حاصل از كنشگري مي‌تواند در امر آموزشِ اخلاقي به كودكان تأثير بنيادين داشته باشد. با نظر به اهميتِ مشاركت كودكان در فرايند درام براي آموزشِ اخلاقي، در مورد تئاتر حتي امكان چنين مشاركتي از سوي كودكان نيز وجود دارد كه نقش آموزشيِ آن را به‎مراتب پررنگ‌تر مي‌كند. همچنين رسانه‌هاي تعاملي فضاي جديدي از امكاناتِ مورد بحث را در اختيارِ طراحان درام قرار مي‌دهند تا براي آموزشِ اخلاقيِ نسل‌هاي آينده مورد بهره‌برداري قرار گيرند