كارگردان تلويزيوني و حقوق بصريِ سوژه و مخاطب

اين مقاله اصول تخصصيِ شغل كارگردانيِ تلويزيوني و تأثير آن بر اخلاقي عمل‎كردنِ كارگردان را بررسي مي‌كند. كارگردان به‎عنوان يك «حقوقدان بصري» با تسلط بر قواعد فرم تلويزيوني و پايبندي به رعايت آنها، در اجراي يك برنامه تلويزيوني و استيفاي «حقوق بصري سوژه» و «حقوق بصري مخاطب» مي تواند اخلاقي عمل كند. كارگردان بايد در توليد برنامه تلويزيوني «شاخص هاي سه‌گانه فرم» را رعايت نمايد:01. قاب‎بندي (زيبايي‎شناسي تصوير تلويزيوني)؛02. ميزانسن (چينش عناصر انساني و دكوراتيو)؛03. تركيب نماها (زمان و نحوه تركيب منابع و انتقالات Switching).0تشريح هركدام از اين سه اصل و بررسي تأثيرات آنها در رعايت «حقوق سوژه و مخاطب» همراه ارائه برخي نمونه هاي عيني از برنامه‌هاي تلويزيوني هدف اين مقاله است. وجود ضعف هاي آشكار در برخي توليدات تلويزيوني، به‌خصوص برنامه‌هاي خاص و فقدان يك تعريف جامع و كامل از «حقوق بصريِ سوژه و مخاطب» رسانه ملي را از مرز اخلاقي‌بودن در فرم استانداردِ تلويزيوني دور كرده است. اين مقاله بر آن است تا با تبيين قواعد كارگرداني به‎منزله ابزارِ استيفاي حق، كارگردان را در مقام يك «حقوقدان بصري» تعريف كند. درنهايت مي توان بر اين نتيجه تأكيد كرد كه «عملِ تخصصي» و «عمل متعهدانه» دو مقوله‌ جداي ازهم نيستند. يك كارگردانِ تلويزيوني كه اصول حرفه‌ايِ شغل خود را مي شناسد (آموزش و ارتقا) و در هر شرايطي خود را ملزم به رعايت آنها مي داند، بدون ترديد در حوزه تخصصي يك فرد «اخلاق‌مدار» است