واقعيت نمايي؛ سرگرمي و سردرگميِ اخلاق اجتماعي در «ماه عسل »

رنامه ماه ‌عسل كه از سال 1386 تا سال1397 هر ساله در ماه مبارك رمضان پيش از اذان مغرب به‎مدت بيش از يك ساعت پخش مي‎شد، ازجمله پربيننده‌ترين برنامه‌هاي تلويزيون بود كه با استفاده از فرمت تالك‎شو و به تقليد از فرمت‎هاي مشابه خارجي، ضمن ايجاد سرگرمي، نمايش مستند و تعريف داستان‎هاي واقعي از زندگي مردم با حضور و توسط آنها در استوديو، برنامه‎هاي جالبي توليد مي‎كرد. اين مقاله با استفاده از چهارچوب نظري دانسي در رسانه تلويزيون و روش نشانه‎شناسي با رويكرد اجتماعي جان فيسك به تحليل اين برنامه و بررسي چگونگي ترويج اخلاق اجتماعي با استفاده از ميزانسن، دوربين، صدا و ساير عوامل تلفيقي صوتي و تصويري، همراه با بازگو‌كردن روايت‎هاي واقعي در برنامه ياد‌شده مي‌پردازد. در اين برنامه جذاب، مخاطبان با برخي از مؤلفه‌هاي اخلاق اجتماعي مانند اخلاق در معيشت، قناعت، كمك به همنوع، زندگي پاك، ارائه راه‌حل براي رفع مشكلات، كسب حلال، كارآفريني، از‌خودگذشتگي و مسايل مختلف اجتماعي و شخصيِ افراد جامعه آشنا مي‏شدند. توليدكنندگان برنامه براي خلق اثري با جذابيت هر‌چه بيشتر و واقعيت‎نمايي از مشاركت‎كنندگاني استفاده مي‎كردند كه هركدام تجربه زيسته خود را با مخاطبان در ميان مي‏گذاشتند. تنوع مهمانان يكي از جذابيت‎هاي اين برنامه بود.