بررسي تطبيقي نمادهاي مشترك طبيعت در اشعار علي جعفر العلّاق و شفيعي كدكني

طبيعت و عناصر آن از موضوعات بارز در شعر است و شاعران با بكار گيري نمادها ي طبيعي و با استفاده از تخيل و عناصر ادبي و بلاغي كوشيده اند تركيبات جديدي بيافرينند و به مفاهيم و مسائل مورد نظرشان بپردازند . نماد در اصطلاح ادبي يك پديده زباني است كه بر معنايي مشخص دلالت نمي كند بلكه زمينه ي خلق مفهومي را در ذهن خواننده ايجاد مي كند . شاعران معاصر توجه بيشتر و جدي تري به نماد داشته اند به گونه اي كه جريان سمبوليسم غني ترين شاخه شعر معاصر شناخته مي شود . يافته ها حاكي از آن است كه دو شاعر معاصر عراق و ايران ، يعني علي جعفر العلاق و شفيعي كدكني ، عناصر طبيعت را به عنوان نمادهاي موضوعات گوناگون با رويكرد اجتماعي – انساني در اشعارشان بكار برده اند و هر دو شاعر انديشه ها و دريافت ها و پديده هاي زيباي جهان شاعرانه خود را به صورتي جذاب و مؤثر در قالب نمادهاي طبيعي عرضه نمودند كه از جمله ي اين نمادهاي مشترك طبيعي در اشعارشان ؛آب ، باران ، خاك ، باد ، گل و گياه و ... است . در اين نوشتاركتابخانه اي، پس از مطالعه اشعارالعلاق و كدكني وساير منابع مربوطه ، به شناسايي و بررسي تطبيقي نمادهاي مشترك طبيعت در شعر اين دو شاعر پرداخته شده است .اهميت اين نوشته به اين است كه شعرهاي علي جعفر علاق و شفيعي كدكني از لحاظ اشتراك هاي طبيعت بررسي شده است؛ كه ضرورت آن برمي گردد به حس ها و درك هاي اين دو شاعراز طبيعت وهدف ازاين كارادبيات تطبيقي دوشاعرازدومكان مختلف مي باشد.